Etiquetas Latexos de Ana

martes, 14 de diciembre de 2004

martes, 23 de noviembre de 2004

O meu camiño

"O Meu Camiño", empeceino o martes 9 de novembro do 2004 - Ano Xubilar Compostelano - ao colle-lo avión no aeroporto de Buenos Aires, que saíu as 16,30 hora argentina, e chegou a Madrid, o mércores 10 ás 7,30 hora española.
Ás 9,25 subín ao avión que me levaría a Galicia, o que por saír moi atrasado, chegou a Santiago pasada-las once. Un taxi levoume a terminal de autobuses de Santiago e un autobús ao Concello de Vilamarín en Ourense, donde xantei e deixei a maleta sen abrir. Nun coche particular fun a Ourense, donde ás 18,30 collín un autobús para Lugo, alí montei noutro, que ao fin me puxo en Sarria, (punto inicial do "meu Camiño") ás 20,45. A pe coa mochila ao lombo, dirixínme ao albergue de peregrinos,no que non estando a hospitaleira (encargada do albergue), esperei por ela ata as 23,08. A espera foi moi agradable, xa que aí empecei a mergullarme no espíritu do Camiño, a través da longa e agradable conversación que mantiven con Francisco "Paco" Murareto (Jerez,Cádiz); Luis Martín Valverde (Granada), e dous paisanos de Salvaterra do Miño, parroquia de Fornelos, José Souto e José Antonio Rodríguez Merino.Os catro empezaran o Camiño no Cebreiro, levaban 40 kms. andados, con unha diferencia, os galegos fixeran o treito nun día coas mochilas e os andaluces fixérano en dous días, sin mochilas (hay xente que por 3 Euros por mochila, lévaas dun punto a outro), porque un deles non pode cargar peso. Cando por fin chegou a hospitaleira Teresa (de bastante mal carácter), asignouno-las únicas tres camas que quedaban, a Ángela Hernández Rodríguez de Alba, (Torniz-Salamanca); a Juan José del Teso Mateos, tamén de Salamanca, (ámbolos dous radicados en Mallorca); e a min.Durmin nunha liteira superior sen escaleira, (pola noite e ás escuras subín e baixen polos pes da cama de abaixo), e a mañá cedo, desperteime co balbordo que homes e mulleres facían aprontando a súa marcha diaria. Sen dúbida é algo novidoso para alguén que vive en Buenos Aires, despertarse entre homes e mulleres de distintas idades, e que haxa un só recinto sanitario para todos. Reposto da sorpresa, collín o grabador e dispúxenme a recoller impresións dos peregrinos. O primeiro entrevistado foi "Paco" o andaluz, quen me dixo que con dous días de andar doíanlle moito as pernas, que empezara o Camiño coma unha forma de facer turismo, pero que agora a cabeza vaille evolucionando cada vez máis e pensa en outras cousas.Ao falar co seu amigo Luis soubemos que se coñeceron na Universidade en 1965 e que alí naceu unha amizade entrañable, que dito en tono risoño, nin os respectivos casamentos poideron desfacer. Despois falei con Carol, unha rapaciña catalana de 24 anos, que comezara o Camiño en León, xunto con dous amigos de Barcelona, Laura e Miguel, facía duas semanas. Fixo o Camiño por motivos espirituais, culturais e deportivos, e dixo tamén que Galicia e moi bonita pero os albergues non están en tan bo estado coma en León .Cumprida unha parte da faceta que me levou a face-lo Camiño, a de recoller testemuñas, collín a mochila e fun o último en sair do albergue ás 8,55 hs.,(sería unha constante o de ser sempre o último). Apenas fronte a saída atopeime cun francés que estaba por prender unha cadela para entrar nun bar, pregunteille desde cando viñan andando e díxome que levaban feitos mil seiscentos quilómetros, a cadela de nome Sasha levaba a sua propia mochila, negra coa concha dos peregrinos, na que cargaba as súas medicinas e vitaminas..Pasei pola oficina de Protección Civil de Sarria e alí entregáronme o boletín que cos selos correspondentes, acreditaría o meu paso polo Camiño e o mérito para recibir en Santiago a correspondente Compostela. 
Apenas saír de Sarria atravesei unha ponte medieval, e saíndo da mesma fixen un bordón cunha rama de carballo. Despois de andar unha hora, cheguei a Berbedelo, donde me puxeron o primeiro carimbo do "Meu Camiño". A pouco de deixar Berbedelo, empecei a encontrar xente, Sara,unha francesa que viña de Lyon, de donde saíra facía dous meses; e algúns compañeiros de Sarria. Pasáronnos os primeiros peregrinos en bicicleta(a pe ou a cabalo, a distancia mínima a percorrer é de 100 Kms., en bicicleta 200) Caeron algúns chubascos que me fixeron poñer e quita-la capa, e nunha desas posturas, axudado por "Paco", saíu a porta dunha casa fronte a nós, un paisano que resultou ser Don Dionisio Vázquez López, quen ao ve-lo meu bordón dixo: "Ese pau que leva élle moi malo", ante a miña resposta de que era o que atopara, díxome que agardara un pouco que me ía dar un bo pau. Saíu da casa cun pau para leva-las vacas,rematado nunha galla, que me foi moi útil para coller froitas no "Meu Camiño". Ao preguntarlle canto valía o pau díxome que era un regalo, e que ao abrazar ao Patrón, tamén o fixera por el, a emoción chegou ao cumio cando cos ollos humidicidos pediume que na Catedral rezara un Noso Pai, por súa nai que estaba bastante maliña. Deixei a Don Dionisio despois de darlle unha aperta e prometerlle que cumpliría cos seus pedidos ao entrar na Catedral, (o pau veu comigo para La Argentina). Preto xa de Portomarín encontrei a un oriental alto e atlético, que resultou ser Ken, un xaponés de trinta e cinco anos, que empezara o Camiño en Saint Jean Pied de Port-Francia.
Para chegar a Portomarín hai que baixar unha gran pendente, cruza-la ponte sobre o río Miño e subir unha gran costa. Enriba da mesma está a igrexa fortaleza de San Nicolás, un dos máis bonitos templos románicos do Camiño, que ten a particularidade de que foi desmontada pedra por pedra do seu sitio inicial, para non ser asulagada polas augas do embalse de Belesar que hoxe cubren a antigua vila de Portomarín. Ao chegar o albergue, ía unha muller nova que xa non podía maís coa mochila, e levávaa na mán. Invadido polo espíritu do Camiño, collinlle a mochila e fixen 50 metros cargando dúas. Sentíame moi ben, malia os vintetres quilómetros andados, e despois de facerme sela-la credencial seguín andando ata Gonzar, completando trinta quilómetros percorridos no primeiro día do "Meu Camiño". 
Aquí coido que é bo facer unha reflexión: Eu levara un aparelliño de radio para ir escoitando polo Camiño; encendino ao saír de Portomarín, despois de ver unha figueira cuns figos fantásticos que pensaba pedirlle á dona que andaba por alí, pero que non o fixen, porque tiña un can preso que ladraba moito. Apenas encende-la radio escoitei que morrera Arafat, ao pouco tempo, despois de escoitar algo de música e algunhas novas, apaguei o aparello e non o encendín máis en todo o Camiño. Non era unha compañía como soe ser na gran cidade a cotío, máis ben, era algo que peturbaba a limpa riqueza espiritual do "Meu Camiño". 
En Gonzar que é un sitio no que hay tres casas no Camiño (o albergue, un bar e outra casa), tampouco estaba a hospitaleira, que fora a un funeral. A min doíanme moito as plantas dos pes e queríame deitar, fun ata o bar e tamén estaba pechado, pois o dono, Pedro, que resultou se-lo home da hospitaleira Elisa, ía no enterro. Eu levaba caldo en polvo, pero no albergue non funcionaba a cociña, (no de Sarria tampouco), así que ao non poder quentar auga, non me quedou máis remedio que espera-la apertura do bar, no que ao fin comín un bocadillo de tortilla francesa con queixo, e preparei con auga quente, un caldo de ervellas. Cando fun para ao albergue, o bar quedaba do máis animado, pois había un grupo de cinco rapaces de Ibiza e outro, duns galegos de Catoira e un home de Madrid, xogando ao chinchón cun canadiense de 25 anos, chamdo Johnatán, estudiante de comercio internacional, ao que lle ensinaran o xogo.
Recuperado a pleno, saín de Gonzar ás 8,20hs., a pouco andar falei con John e Marie de Inglaterra, que ían con Gerald, un irlandés falangueiro. Ao mediodía encontreime cun matrimonio belga que levaba andado vinte semanas, ela só falaba francés, e non quixo que lles quitara unha foto, él que falaba bastante castelán (hai quince anos estivo na Argentina), chamoume e díxome que lles quitara tódalas fotos que quixera. Máis adiante, nun sitio chamado Levoeiro, vin por primeira vez un cabaceiro (hórreo circular), moi ben conservado e cheo de millo. Ás catro da tarde e despois de andar 32 Kms., cheguei a Melide, donde o único que me adiantara fora Ken, o xaponés. Collín unha liteira abaixo e preto do servicio. Máis tarde chegaron os belgas, e só quedaban dispoñibles dúas liteiras superiores e bastante afastadas, tendo en conta que o home tiña 69 anos e a súa muller 68, ofrecínlles que ela durmira na miña liteira que eu iría a unha superior. Despois de comer unha lata de sardiñas con un pan de Melide que sabía de marabilla, quentei auga na cociña (ao fin unha que andaba), e mentres tomaba o caldo os belgas chamaron á hospitaleira Concepción, quen con moitísima paciencia e amabilidade, explicáballes que a lavadora funcionaba ben, pero que eles interrumpiran o programa antes do centrifugado. A señora belga que no Camiño non quixera que lles quitara unha foto, agora despois de deixarlle a miña cama, cansábase de falarme en francés. Doíanme moito os pes pero durmín moi feliz. Pola mañá entrevistei a Kevin, un xove norteamericano de 27 anos nacido no estado de Georgia, quen ao preguntarlle porque facía o camiño, viña tamén desde Saint Jean Pied de Port contestoume que o Camiño dixéralle: "Ven, Ven". 
Despois de toma-la diaria cunca de leite saín de Melide ás 9,15 hs., ao pouco de andar vin unha pequena figueira á beira do camiño, pero dentro dunha finca. Había algúns figos no camiño, estaban todos derramados menos un, comino e sabeume fantástico, tanto, que non puiden conte-las ganas de comer outro, e ripei un da figueira, sóubome fatal, deixándome un feo sabor e a seguinte reflexión: O figo que me deu a Providencia, sabía delicioso, a gula de ir polo que non era meu, tivo o merecido castigo de estraga-lo bo intre pasado. Cavilei moito por este feito que pode parecer pequeno, pero que encerra unha gran ensinanza.
Por ser sábado, encontreime con un novo tipo de camiñantes, os que fan o Camiño durante os fins de semana, andan un treito e a semana seguinte retoman desde don deixaran a anterior.Con un grupo deles compartín uns quilómetros ata Arzúa, era unha familia de Curtis, composta de José, Roberto, Mercedes, Margarita, Andrés e Diego, co que nos fartamos de falar do noso Guieiro: Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, separámonos en Arzúa, porque fun busca-lo monumento á queixeira para sacarlle unha foto,volvinos a encontrar comendo chourizos debaixo dunha carballeira, tiven que explicarlle que non comía carne, para que me deixaran marchar . Ao pasar por un sitio que se chama Boente, vin unha parra chea de uvas, había un rapaz con una pelota preto, e pregunteille se era da casa das uvas, ao dicirme que si, e tendo en conta que son unhas uvas que a xente non come (nós dicímolles fresas, noutros sitios chámanlle catalán e na Argentina, chinche), díxenlle se me daba un acio, e o rapaz déume dous. Alí mesmo encontrei a primeira igrexa aberta (Santiago de Boente), e o sacerdote que estaba na mesma, deume unha estampa do Patrón, que preside o altar nesa casa. Aínda me faltaba vivir novas experiencias neste terceiro día do "Meu Camiño". Encontrei a unha xove madrileña, Macarena; que coa súa cadela "Queen", levaban unha semana andando desde o Bierzo, e con elas estaba Xosé, un portugues de Nazaret, qu aínda que sexa difícil de crer, díxome que por unha promesa leva tres anos facendo tódolos Camiños de Santiago; mentres falaba con eles, vin vir en dirección contraria, a unha muller nova, coa correspondiente mochila. Despois de dicirlle en ton de broma, que ía ao revés, descubrín que era francesa, que fixera o Camiño desde Francia a Compostela, e que agora volvía a Francia facendo o camiño en sentido inverso. Ao comenta-lo caso, entereime, que non son moitos, pero que hai persoas que fan o da francesiña.Despois de outros 32 Kms., cheguei a Arca; só me faltaban 18 para acaba-lo "Meu Camiño".
En Arca o albergue é moi bo e o único donde había servicio só para mulleres .Cándido, que non é o hospitaleiro senón un colaborador, ten un carácter amabilísimo e xunto coa hospitaleira, manteñen o sitio limpo e ordenado. A Arca cheguei descansado e sin dores nos pes, polo que andiven uns centos de metros ata un restaurante que me recomendou Cándido. Tomei dous pratos de caldo e comín salmón con patacas fervidas, por primeira vez no "Meu Camiño" bebín viño. Ao irme deitar, vin que na liteira contigua á miña, durmía dentro dun saco azul que só lle deixaba ve-la cara, unha mullar loura. Deiteime, e aló polas dúas ou tres da mañá, sentín unha voz baixiña que dicía:
Oye Ramón, Ramoooón.
Era a loura . Eu entredurmido pensei, non creo que o Apóstolo me mande unha compañía así; ¿será unha tentación do demo?; ou será que me afectou o viño. A aclaración chegou pola mañá, a loura era, María Rosa Morales, fisioterapeuta de Madrid, que viña facendo o camiño cun amigo cubano, Ángel Rivero, e co seu irmán Ramón, que é a quen chamaba de noite. Falando cos tres, souben que Angel, antes de comeza-lo Camiño tiña un pe en estado "penoso", que un clínico e un neurólogo, dixéranlle en Madrid, que pensar en face-lo Camiño era estar máis tolo que unha cabra tola. Ángel non fixo caso dos consellos profesionais e marchou ás terras de León cos seus amigos. Ao terceiro día de marcha, María Rosa aplicoulle unha inyección, e cando estiveron comigo levaban andado 16 días. Angel difiniu á loura como "Caperucita de los Caminos", pola axudas que lle dera, pero ela díxome: "Con lo que yo hice , no alcanzaba, aquí hubo algo superior que mejoró a Ángel". Despedínme deles (despois topeinos en Santiago), desexándolle a Ángel que lle seguira ben o pe, a súa resposta foi: "Descuida, el pie está cojonudo".
Os albergues dánlle ao peregrino, cama con colchón e almofada, sanitarios e cociña, todo de balde, e lavadora e secadora de roupa, que funcionan cunha ficha que se compra.
Quentei na cociña eléctrica dixital, a auga para o meu leite, tomeino e empecei a última e curta etapa. Por ser domingo a tranquilidade era absoluta, vin unha cantidade de paxaros coma non vira antes. Ás once en punto da mañá estaba diante da igrexa de San Pelayo de Sabugueira, saíu o sacristán e tocou as campás chamando á misa, nese momento pasaba un grupo de persoas cun moi pouca equipaxe, eran os que aínda non descubrira, os que andan só aos domingos. Falei bastante con eles, e un ofrecéuse para levarme a mochila, agradecínllo e amablemente expliqueille que eu sentíame mellor cargando a mochila, aclarando que, se alguén non a pode levar pero camiña igual, é tan bo peregrino coma calquera. Despois de baixar unha das costas habituais, vin que o Camiño pasaba por debaixo dunha autoestrada, o que me mereceu a seguinte reflexión: Nesta terra donde se puxeron tantos cruceiros, para levar tranquilidade espiritual aos que tiñan que pasar un cruce de camiños, quizais houbera que sinalizar éste, coma cruce de dous camiños da vida. Por enriba van: Os apurados cos coches, aínda que non saiban porqué; os que autoalimentan o seu "estrés"; os que non teñen vagar nin tempo para os demais; os que se alporizan ante calquer espera. Por abaixo van: Os que teñen tempo; os que meditan; os que as veces rezan polos outros; os que cultivan o compañeirismo e a solidaridade; os qu ao acaba-lo Camiño poden trocarse nun dus que pasan por enriba.
Ao deixa-lo cruce antedito, subín cara a San Marcos, e dalí cheguei pronto ao Monte do Gozo, chamado así, por se-lo primeiro sitio desde dónde vían os peregrinos, as torres da Catedral.
Para min non foi o monte do gozo, para min foi o monte da angustia, da saudade polo que ía rematar. Baixei cara a Compostela sentindo unha rara sensación no peito, non me din conta exactamente cando foi, pero o xúbilo estaba dentro de min cando cheguei á oficina do peregrino e subín alborozado cargando a miña mochila ata o primeiro piso do edificio donde recibiría a miña "Compostela" en latín outorgada a : Dnum Raimundum Suárez Alvárez. Preguntei cantas "Compostelas" se levaban entregadas este ano e dixéronme que unhas dúas centas mil. Fun á Catedral e fixen a fila para entrar pola Porta Santa, alí coñecín a dúas mozas que fixeran o Camiño inglés desde Ferrol, (o "Meu Camiño" foi polo "Francés), curiosamente as dúas chámanse Ana, e son unha de Ferrol e a outra de Vigo, fixemos intercambio fotográfico e entramos xuntos pola Porta Santa, (só se mantén aberta os anos xubilares). Chegamos en plena misa do peregrino, dinlle o abrazo ao Patrón, vin o pendular vertixinoso do botafumeiro e fun a praza do Obradoiro a sacar unha foto da fachada principal. Cando marchaba sentín....¡eh, gallego!; pensei, en Buenos Aires sería por min, pero aquí por quen será, pois era por min, os rapaces de Ibiza que non vía facía dous días, abrazáronse a min e eu a eles. Leveinos ata a oficina do peregrino e afastámonos só físicamente. Fun xantar a un sitio ao que vou sempre en Santiago, tomei dous pratos de caldo galego, comín polbo con cachelos, bebín viño tinto e tomei café. Ao día seguinte volvín á misa do peregrino, encontrei a Juan e Paloma, de Jaén, que andiveron un mes desde Jaca-Huesca, e foran meus veciños de liteira no albergue de Gonzar. Quiteille fotos; aos que fan peticións poñendo a man na columna cos cinco dedos marcado do Pórtico da Groria; aos que dan os croques na testa da estatua do mestre Mateo, (autor do Pórtico); e marchei moi feliz.
Reflexión final: Na oficina do peregrino hai que encher un formulario cos datos persoais, e co motivo polo que fixéche-lo Camiño, algúns poucos poñen, por turismo; a maioría divídese entre motivos relixiosos e espirituais. Eu que teño manía de facer sempre modificacións, propoño que se pregunte que se sinte ao rematar. E entón vou poñer aquí o que non puiden escribir alí. "O Meu Camiño" foi todo espiritualidade, sentín desde o mesmo inicio que; agromaban en min os mellores sentimentos; que non recoñecín; ao automobilista prepotente que a diario conduce por Buenos Aires; ao intolerante siareiro do Racing de Avellaneda e do Celta de Vigo; ao que poucas veces ten tempo para tomar un café cun amigo, ao que nunca quere ceder. Enchéuseme o espíritu; coa alegría e balbordo da xuventude; coa teimosa e observadora marcha do xaponés Ken; coa calma e sabedoría do belga Jak, que cando lle preguntei como estaba, contestume: "de los pies mal, del cuerpo regular, pero lo importante, la cabeza, muy bien"; coa fidelidade e amizade aos seus donos, das cadelas Sahsa e Queen; co coñecemento que o irlandés Gerald ten do noso gaiteiro Carlos Nuñez; coa alegría dos andaluces; co que falei da nosa historia e cultura cos rapaces galegos; co compañeirismo de todos; co agarimo e respecto que todos amosaron por Galicia e a súa xente; CO RECORDO DE MEU PAI QUE NON PUIDO VOLVER Á TERRA .
Ramón Suárez "O Muxo"

domingo, 8 de agosto de 2004

DÍA DEL NIÑO EN ARGENTINA

"LOS ÚNICOS PRIVILEGIADOS SON LOS NIÑOS" ¡QUE MENTIRA!

Hoy en Argentina es el día del niño. Un ex presidente de este país manifestó en alguna oportunidad: "los únicos privilegiados son los niños". Esto por supuesto debiera ser así, pero no lo es ni siquiera minimamente.
En un artículo de Pablo Calvo publicado el domingo anterior en el diario Clarín, leemos: -Siete de cada diez niños argentinos nacen en la pobreza. Tal vez formen la "generación de la cuchara", porque se acostumbraron a comer guisos, polentas y sopas, a veces aguadas como un mar. La falta de carnes, frutas o verduras les hizo inútiles el cuchillo y el tenedor, así como la ceremonia de comer en familia, donde el afecto es más necesario que el pan. Muchos almuerzan, meriendan o cenan en los cinco mil comedores comunitarios del país. Se sienten satisfechos por un rato. Los especialistas descubrieron que la dieta que reciben está demasiado lejos de ser la ideal.-
Unos días antes el ministro de Economía había difundido unas cifras con las que informaba del descenso de la pobreza, la que ahora afecta a quince millones y medio de personas, es decir al cuarenta y seis por ciento de la población.
La pobreza y su habitual compañera la indigencia, son el peor de los flagelosen la niñez, porque , no sólo crean individuos con carencias físicas, sino que además, salvo excepciones, los condenan a la ignorancia y la marginación. 
Yo pregunto, ¿cuál es el futuro de los niños que a diario vemos pidiendo en el subterráneo; limpiando parabrisas y faros en las esquinas; abriendo bolsas de residuos en busca de comida; aspirando pegamento de una bolsita en parques y calles; durmiendo al amparo de las estrellas?
Seguramente algún oyente pensará: Bueno, el tipo es un extremista, porque también hay muchos chicos felices que viven con sus familias.
Y esto es aparentemente cierto, y ¿porque aparentemente cierto?, porque a esos niños, a veces los matan para robarles, una bicicleta; un abrigo o las zapatillas. Muchas veces los secuestran y algunas también los matan por haber o por no haber cobrado un rescate.
En estos días, está desaparecida Fernanda Aguirre, una niña de trece años, de una familia humilde del pequeño pueblo de San Benito en la provincia de Entre Ríos. Se acusó de esta desaparición (sin pruebas) a un convicto por doble homicidio con violación, condenado a veinte años de cárcel que cumpliría en el 2014. El infeliz apareció vergonzosa y ridículamente ahorcado el último viernes en la dependencia policial en la que estaba detenido. Aparentemente se suicidó.
Este hombre gozaba de salidas del penal por su buen comportamiento. Esto provocó luego de la desaparición de la niña el enojo del gobernador de la provincia con la justicia de la misma, y la consecuente réplica de ésta, diciendo que las salidas de setenta y dos horas mensuales de que gozaba el asesino violador, se justificaban en leyes redactadas por los políticos. Y palabras, y más palabras, pero la pequeña Fernanda sigue desaparecida. 
En Posadas, esta semana, un ex preso y enfermo mental, liberado hace poco tiempo por informes favorables, violó y asesinó a un niño de tres años.
En La Horqueta, provincia. de Buenos Aires, la familia Garnil sufre desde el veinticinco de julio último, el secuestro de su hijo Nicolás. Y lógicamente hay más casos que jamás tendrán difusión.
Pero hace unos meses secuestraron y asesinaron a otro niño, Axel Blumberg, y también, palabras y más palabras, de jueces, fiscales y políticos. Y allí surgió un hombre, o mejor dicho, lo que queda de un hombre que fue feliz criando y viendo crecer a su niño, el señor Juan Carlos Blumberg, quien ante la incapacidad, la desidia y la corrupción de quienes nos han convertido en una sociedad indefensa y desesperanzada, empezó a luchar para que no se repita lo que le hicieron a su hijo. Organizó marchas multitudinarias, juntó cinco millones de firmas con un petitorio a las autoridades. Entonces vinieron las críticas: Es un nazi; un represor; no sabe de leyes y pide cosas disparatadas, y siguen los items.
El señor Blumberg es ingeniero textil, seguramente se equivocará en alguno de sus planteos, pero, si así fuera, bien vale la pena disculpar esas posibles equivocaciones, a quien trabaja desde el más desgarrante dolor, honesta, gratuita y sacrificadamente, tratando de suplir las vergonzosas falencias de los que si cobran (de todos nosotros) para protegernos a través de la legislación, la prevención y la acción; y que repito, ya sea por incapacidad, desidia o corrupción, han transformado a este gran país, productor de todo tipo de materias primas, con un nivel de cultura general extraordinario, en un territorio en el que según las encuestas, la mayor preocupación de la gente es la inseguridad, y en el que adultos y niños mueren por desnutrición.
Discúlpenme que con esta apertura en este día de fiesta no me sume al tachín tachín de la misma, pero como siempre, acabo de entregarles lo que en este momento siento.

domingo, 18 de julio de 2004

10º Aniversario del atentado a la AMIA

Iniciamos la emisión Nº 315 de Con Vós, con un minuto de silencio

Al cumplirse hoy diez años del atentado terrorista a la sede de la AMIA, con este minuto de silencio homenajeamos a los muertos en el mismo; alentamos a familiares y victimas para que continúen su lucha en busca de la verdad; expresamos nuestra verguenza por la actuación de: policías, funcionarios e investigadores. Quienes con sus torpezas, desidia e incapacidad, no permiten que nuestros muertos descansen en paz a pesar de los diez años transcurridos.

lunes, 12 de julio de 2004

Con Vós

"Con Vós" es un programa radial que se emite todos los domingos, ininterrumpidamente desde el 12 de julio de 1998: Esta propuesta se puso en marcha con la idea de hacer algo distinto, -NO MEJOR DE LO QUE YA HABÍA-, en la difusión de la cultura gallega.
El título pretende ser un abarcativo de las dos culturas que atañen al programa: con vós, en gallego= con vosotros, que es una forma de dirigirme a todos los gallegos . Y como oralmente con vos no tiene tilde también es una forma de decirle a los "Ches" en su idioma (vos=tú): estoy contigo. En definitiva la propuesta era estar cerca de la gente, y a lo largo de estos primeros seis años creo que se consiguió. Las llamadas de los oyentes interesándose por muchos de los contenidos del mismo, no sólo nos convencieron de que alcanzamos lo buscado, sino que además nos llevaron a pensar en la creación de esta página web, que tendrá: retazos del programa radial y algunas otras cosas de nuestra cultura y tradición.
En el programa pasamos música gallega de ayer, antes de ayer y hoy, informamos de la actualidad gallega y española, así como de lo que pasa en la colectividad aquí en la Argentina. A veces tengo ganas de pasar un solo tema no gallego y lo paso dentro de un segmento que llamo "O Capricho do Muxo". Hay un "Curruncho do Muxo" (rincón del Muxo) en el que leemos a los escritores gallegos de todas las épocas, y cuando me da la gana, hago algún comentario editorial, que puede ser sobre cualquier cosa, como lo podrán apreciar con algunos que insertamos en la página.

domingo, 27 de junio de 2004

AIRES DA TERRA

Aires da Terra fue el grupo folcklórico gallego más importante y el primero en marcar la línea que se siguió en todo el siglo XX. Fundado por el farmacéutico pontevedrés Perfecto Feijoo, en cuya rebotica ensayaban, comenzaron a actuar en 1900 contrariando los gustos de la sociedad y al margen del aparato cultural de la época. Salvo el tamborilero que era aldeano , el resto de los componentes eran personas bien establecidas en la villa, gente de la "buena sociedad", que transportó fielmente las formas artísticas del campo a la ciudad. 
Concretaron un proyecto estético bien elaborado, sin intereses económicos y con un objetivo social reivindicativo. Confiaban en los valores de una Galicia, ya por entonces desfalleciente, y querían convencer, primero a las elites y después al público en general, de que el habla, el traje y la música de las aldeas pueden ser izados como estandartes nobiliarios.
Si hoy cualquiera puede vestir un traje gallego con legítimo orgullo, o pasar una canción gallega en los medios de comunicación es gracias a los que dieron el primer paso. Dijo Feijoo "Cando criei o meu coro, o traxe galego xa desaparecera do uso das xentes de Galicias, fora o que fose o seu plano social:Cecais algún fillo doutra rexión e poucos galegos de mal gusto vestíano en Carnaval para faceren ridiculeces e patochadas. Os mesmos primeiros coristas de "Aires da Terra" a pesares da súa cultura, aínda o vestiron con recelo".
"Cuando creé mi coro, el traje gallego ya dejara de ser usado por las gentes de Galicia, cualquiera fuese su plano social. Quizás algún hijo de otra región y pocos gallegos de mal gusto lo vestían en Carnaval para hacer ridiculeces y fantochadas. Mis primeros coristas de "Aires da Terra" pese a su cultura aún lo vistieron con recelo".
Cuando Aires da Terra se presentaba en Madrid con éxito en los mejores salones, no sólo defendía con valor la imagen de una cultura tradicional fuera de su contorno, sino que, implicitamente, estaba aleccionando a las oligarquías gallegas contra su desapego.
En 1914, Aires da Terra realizó una gira por Argentina y allí, en lo más dulce del triunfo, va a desaparecer. Al largo de catorce años, Aires da Terra actuara gratuitamente, y Feijoo prefiere disolver el coro en la cumbre de su fama, cuando aparecen los intereses económicos y amenazan prevalecer sobre la labor de restauración de la dignidad gallega.


Información arranxada do material do CD (grabaciones originales de 1904) AIRES DA TERRA.
Editado en 2004 coa colaboración do Concello de Pontevedra, Museo de Pontevedra e a Radio Galega

domingo, 20 de junio de 2004

La emigración no es una masa amorfa

Hace algunos años el BNG perdió un diputado en A Coruña después de conocerse el voto emigrante. De allí a un tiempo, al por entonces portavoz del Bloque, Xosé Manuel Beiras, le atribuyeron unas declaraciones en las que calificaba a la emigración como "UNA MASA AMORFA DE VIEJOS QUE SE DEJA LLEVAR", y digo, le atribuían, porque en un encuentro que tuve con el en el Parlamento de Galicia me negó enfáticamente haber dicho tal cosa, aunque no quiso decirlo con el grabador funcionando. Pero dejemos al señor Beiras y expliquemos porqué la emigración no es una masa amorfa y que además tampoco se deja llevar.
En las últimas elecciones nacionales, los gallegos de la diáspora le concedieron al PP el 58,36% de sus sufragios; al PSOE el 33,36%; al BNG el 3,73%; y a los demás partidos el 4,55%, esto fue para el 14 de marzo.
El último domingo tuvimos otra vez elecciones, en este caso al Parlamento Europeo, los votos de los gallegos esparcidos por el mundo fueron: PSOE 33840; PP 25148; y BNG 2675. Como se ve, contrariamente a lo que venía sucediendo en los últimos años, en los que siempre ganaba el PP, esta vez venció el PSOE.
Cómo explicar el cambio?. Muy sencillamente: Cuando se enviaron los votos para las nacionales, aún no sucedieran los atentados de Madrid por los que los ciudadanos de la península castigaron al PP, ahora en las europeas los de afuera castigaron al PP convencidos de que su política de alineamiento con los EEUU fue la causa de los atentados, y premiaron al PSOE por el retiro de las tropas españolas de Irak. El voto de los gallegos para el Bloque es menudo y seguirá siéndolo mientras sus dirigentes no se acerquen de verdad a la emigración ( po lo menos en Argentina, no lo hicieron): En mi modesto entendimiento lo antedicho es una prueba cabal de que la emigración gallega, no sólo no es amorfa, sino que además razona y patalea cuando tiene que hacerlo.

domingo, 30 de mayo de 2004

"Con Vós", un programa malo

Como todos sabemos, "Con Vós" es un programa de radio malo, y para mí que soy el responsable del mismo, no es una prioridad mejorar su calidad, por lo tanto, éste seguirá siendo un mal programa. Para demostrar mi falta de interés y creatividad, me voy a limitar a leer algunos diarios en los que otros trabajaron. El pasado jueves 27 de mayo en la página de Cultura del diario La Nación, dice: "Entrevista con el secretario del área, Torcuato Di Tella". A lo que sigue el título "La cultura no tiene prioridad para el Gobierno ni para mí".
En un párrafo de la entrevista dice Di Tella "La verdad, dentro de todos los problemas por los que atraviesa el país, la Cultura, con C mayúscula, no tiene prioridad: No tiene prioridad para el Gobierno y tampoco la tiene para mí. Con respecto a otros temas, la cultura es el gallinero de una casa que se quema".
Siguiendo con mi desidia, leeré unos párrafos del diario La Razón del viernes 28 de mayo, dice en su página 5: -El ministro del Interior, Aníbal Fernández, calificó hoy de "aberración" las afirmaciones del secretario de Cultura, Torcuato Di Tella, acerca de que al gobierno no le preocupa la cultura: Dijo que el funcionario hizo abuso de la actitud provocadora que lo ha distinguido siempre"-. Agrega el diario : -Ayer, el jefe de Gabinete, Alberto Fernández, también había desmentido al secretario de Cultura.- Volviendo al reportaje en el diario La Nación leeré la última pregunta del mismo y la respuesta de Di Tella. 
¿Durante este año cuál fue el mayor aporte que hizo el Gobierno a la cultura?
-Creo que le ha dado una cosa muy importante y es que nombró al frente de la Secretaría de Cultura al señor Torcuato Di Tella.
Después de esta respuesta del señor Di Tella, acorde con toda la entrevista, estimo que si el mismo continúa en su cargo de Secretario de Cultura , es porque él tiene razón y, para este gobierno la cultura realmente no es una prioridad. 

domingo, 2 de mayo de 2004

Retiro de las tropas españolas

El pasado martes, 27 de abril, al abrir el diario "La Nación" me encuentro con un titular en la página 2 que decía : "El retiro español, una decisión irresponsable" . Instantáneamente pensé: Quien es el irresponsable que escribió esto? Y vi , no sin sorpresa, que era el ex presidente del gobierno de España, José María Aznar. Repuesto de mi sorpresa, procedí a leer la nota. La misma comienza así: "La decisión de retirar las tropas españolas de Irak es legítima. Pero también es una grave irresponsabilidad. Aumenta los riesgos de España y deteriora las relaciones exteriores de nuestro país. Nos aleja de nuestros socios y aliados y no contribuye al consenso en política exterior que se nos había prometido. Supone una falta de solidaridad con el pueblo iraquí y además, es la mejor noticia que podían recibir quienes atacaron a España el pasado 11 de marzo. 
Muchos españoles nos sentimos avergonzados por la retirada de nuestras tropas". Indudablemente el señor Aznar sigue tan mal informado como cuando sostenía, contra la opinión mundial, que los atentados de Madrid eran obra de ETA. Habrá que aclararle, que el pueblo español, al que el no quiso escuchar , en todo momento se manifestó contrario a la invasión a Irak y lógicamente a la participación española en la misma. Yo creo que el señor Aznar por estos días, no sólo, no tendría que malsuponer vergüenzas ajenas, sino, que por el contrario, debiera mantener una saludable actitud silenciosa ante los muchísimos españoles, que sí, nos avergonzamos de su actuación a partir del 11 de marzo.
Sigue la nota del señor Aznar
"La decisión del 18 de abril es equivocada aunque se corresponda con un compromiso electoral: Hay compromisos equivocados y este es uno de ellos. La decisión del gobierno socialista ha sido un golpe a todo aquello que conviene a España y al mundo libre. Porque nos vamos de donde más nos necesitan. Retiramos nuestra presencia, nuestra colaboración y nuestra capacidad de influencia de Irak. Un país que ha sufrido una de las más crueles dictaduras de la historia y que ahora sufre el acoso del terrorismo y de los nostálgicos del tirano. Los iraquíes llevan décadas sin poder expresarse a través de elecciones libres. Pero sabemos, por las encuestas que se han realizado en los últimos meses, que son conscientes de la necesidad de la presencia de las fuerzas internacionales como garantía de su seguridad frente al terrorismo, así como su voluntad de que traspasen su poder a una autoridad nacional representativa."
Sugiere el señor Aznar, que aunque su sucesor hubiese prometido en la campaña electoral retirar las tropas. No debía cumplir dicha promesa , transformándose así rapidamente en un mentiroso, sin esperar a los últimos días del mandato. Dice también "nos vamos de donde más nos necesitan" , y yo digo, nooo , nos vamos de donde nadie nos llamó, dejamos la loca aventura de invadir un país, sin la necesaria aprobación de las Naciones Unidas. Agrega el ex presidente, que hay encuestas hechas al pueblo iraquí , de las que se desprende que éste es consciente de la necesidad de la presencia de las fuerzas internacionales. Yo creo que esto es posible, pero sólo dentro de la orbita de las Naciones Unidas . Y finalmente es probable que el señor Aznar lo desconociese al momento de escribir su nota , pero un sondeo del Instituto Gallup, la cadena CNN y el diario Usa Today dado a conocer el jueves último dice, que una gran mayoría de los iraquíes consultados en todo el país , está a favor de una retirada inmediata de las tropas extranjeras, a pesar de que esto pueda desembocar en más violencia, y que el 71 por ciento de los entrevistados considera a las tropas de Estados Unidos una fuerza de ocupación y no de liberación.
El domingo anterior luego de leer un comentario del primer ministro de Italia Silvio Berlusconi, escuchamos el tango Yira Yira, relacionandolo al comentario. La nota de Aznar no me motiva para escuchar música, todo lo contrario, por ello leeré, de Leonardo Moledo," Los Niños de Bagdad", lectura que dedico especialmente a la memoria del periodista gallego José Couso, asesinado por el ejército norteamericano, mientras cumplía con su trabajo, en el hotel Palestina en Bagdad el 8 de abril del 2003. 

lunes, 12 de abril de 2004

¿A quién le interesa la Cultura?

EL DOMINGO ANTERIOR CUMPLIMOS 300 EMISIONES. EL PROGRAMA FUE IGUAL QUE LA MAYORÍA DE LOS 299 ANTERIORES, PESE, A NUESTRA INICIAL INTENCIÓN DE CELEBRARLO DE UNA MANERA DISTINTA. AHORA QUE YA TODO ES PASADO LES CONFIESO QUE ASÍ COMO PARA CELEBRAR LAS PRIMERAS CIEN EMISIONES ORGANIZAMOS UN VIAJE A ESPAÑA, EN OCASIÓN DE LAS 300 NOS HACÍA UNA GRAN ILUSIÓN TRAER A BUENOS AIRES A "TINO" -EL GRAN HUMORISTA GALLEGO ENCARGADO DE CERRAR CASI TODAS NUESTRAS EMISIONES -, Y REALIZAR CON EL UNA GRAN GALA JUNTO A LOS OYENTES, TENIENDO INCLUSO DESDE HACE ALGUNOS MESES SOLUCIONADO EL TEMA DE SU ALOJAMIENTO. PERO LA INCERTIDUMBRE QUE DESDE FINALES DE DICIEMBRE NOS ACOMPAÑÓ CON RESPECTO AL FUTURO DEL PROGRAMA HIZO NAUFRAGAR NUESTRAS ILUSIONES Y PROYECTOS. NO HAY MOTIVOS PARA FESTEJAR , PERO DURANTE 300 EMISIONES OCURRIERON MUCHAS COSAS Y POR ELLO HOY VOY A HACER UNA PEQUEÑA MEMORIA DE NUESTRA TRAYECTORIA. DESDE AQUEL MES DE JULIO DE 1998 EN QUE NOS PRESENTÁBAMOS EN LA AM 570 RADIO DEL CENTRO. DECÍA YO AQUEL PRIMER DIA CARGADO DE ILUSIONES, QUE ESTE IBA A SER UN PROGRAMA DEDICADO A LA DIFUSIÓN DE LA CULTURA GALLEGA . CREO HABER SIDO FIEL A MIS PALABRAS MAS ALLÁ DE LOS ACIERTOS Y ERRORES DIGNOS DE MI CAPACIDAD.
CREÍA YO POR ENTONCES QUE SERÍA DE SUMO INTERÉS PARA NUESTRO COLECTIVO LA DIFUSIÓN DE NUESTRA CULTURA -TANTOS AÑOS NEGADA, EN NUESTRA PROPIA TIERRA-Y ENTONCES LEÍ LOS CONMOVEDORES TEXTOS DE ROSALÍA, CASTELAO, CELSO EMILIO FERREIRO, EDUARDO PONDAL,MANUEL CURROS ENRIQUEZ, VALENTÍN LAMAS CARBAJAL, JOSÉ NEIRA VILAS, MANUEL RIVAS, SUSO DE TORO Y TANTOS OTROS ESCRITORES DE AYER Y DE HOY, MOTIVO DE LEGÍTIMO ORGULLO PARA TODAS LAS GENERACIONES DE GALLEGOS. Y DIFUNDIMOS LA MÚSICA DE CARLOS NUÑEZ, DE MANUEL DOPAZO, DE LUAR NA LUBRE, DE FUXAN OS VENTOS, DOS CARUNCHOS, DE PUCHO BOEDO Y LOS TAMARA, DE ANDRÉS DOBARRO, DE LAS NOTABLES BANDAS DE MÚSICA DE NUESTRO PAÍS, DE MERCEDES PEÓN , DEL GRUPO A RODA, DE LOS GRUPOS QUE DESDE ARGENTINA HACEN MUY BUENA MUSICA GALLEGA, ETC. Y NUESTRO PROGRAMA FUE RECONOCIDO POR EL FAVOR DEL PUBLICO, ES DECIR DE USTEDES, Y ENTONCES , CON LA INVALORABLE AYUDA DE NUESTROS ANUNCIANTES FUIMOS POR MÁS., FUIMOS A UNA RADIO DE GRAN ALCANCE COMO LO ERA RADIO LIBERTAD, TRAS UN BREVE LAPSO EN ESA EMISORA, EN ABRIL DEL 2002 LLEGÁBAMOS A ESTA CASA, A LA 990 , A RADIO SPLENDID, A LA POSIBILIDAD DE QUE NUESTRO PROGRAMA FUESE ESCUCHADO VIA INTERNET DESDE CUALQUIER LUGAR DEL MUNDO Y EMPEZAMOS A RECIBIR MENSAJES DE CORUÑA, DE LUGO, DE HOLANDA, DE BARCELONA, ETC., NUESTRA AUDIENCIA CRECE DÍA A DÍA, ES NOTABLE CERTIFICAR A TRAVÉS DE LOS LLAMADOS RECIBIDOS LA ADHESIÓN QUE TENEMOS ENTRE LA COLECTIVIDAD ITALIANA QUE ESCUCHA EL PROGRAMA QUE NOS PRECEDE "ITALIA TRICOLORE". SIN EMBARGO, HACE UNOS DOMINGOS YO DEBÍ DECIR QUE DEJARÍAMOS ESTA EMISORA POR NO PODER SOLVENTAR EL COSTO DEL PROGRAMA. DESDE LUEGO QUE ESTO NO FUE UNA REACCIÓN IMPENSADA, AL CONTRARIO, TUVE TIEMPO DE ANALIZARLO DESDE EL PASADO MES DE DICIEMBRE. Y MÁS DE UNA VEZ PENSÉ ,.....EN QUE ME EQUIVOQUÉ,? Y HONESTAMENTE NO ENCUENTRO LA RESPUESTA . PERO SI ENCUENTRO MIRANDO A MI ALREDEDOR COSAS QUE QUIERO COMENTAR. A TRAVÉS DE ESTOS CASI SEIS AÑOS EN EL AIRE HE VISTO MUCHOS ACTOS DE NUESTRA COLECTIVIDAD. DE ELLOS DESTACO COMO LOS MÁS CONCURRIDOS, LA COMIDA DEL CANDIDATO A PRESIDENTE DE ESPAÑA , MARIANO RAJOY, CON MÁS DE SIETE MIL PERSONAS; EL RECIBIMIENTO EN EL TEATRO OPERA AL HOY ELECTO PRESIDENTE DE ESPAÑA, JOSÉ LUIS RODRÍGUEZ ZAPATERO, CON CASI DOS MIL PERSONAS; SENDOS ACONTECIMIENTOS CELEBRADOS EN EL MICROESTADIO DEL CENTRO GALICIA DE BUENOS AIRES CON LA PRESENCIA DEL PRESIDENTE DE GALICIA MANUEL FRAGA IRIBARNE, EL COCIDO DE LALÍN Y EL BANQUETE POR EL ULTIMO CONSELLO DE COMUNIDADES GALLEGAS., CONCURRIENDO A CADA UNO DE ELLOS MÁS DE MIL QUINIENTAS PERSONAS; TENEMOS ANUNCIADA PARA LA SEMANA PRÓXIMA UNA NUEVA CITA GASTRONÓMICA EN EL MISMO LUGAR CON LA PRESENCIA DEL PRESIDENTE DE LA DIPUTACIÓN DE PONTEVEDRA DON RAFAEL LOUZAN , PARA OTRAS MIL QUINIENTAS PERSONAS. COMO SE VE TODOS ACTOS CON LA PRESENCIA DE POLÍTICOS. ALGUIEN AJENO AL TEMA DIRÁ: SI SE CONVOCA A TANTA GENTE PARA ACTOS POLÍTICOS COMO SERÁN AQUELLOS EN QUE LA GENTE PUEDA TOMAR CONTACTO CON SU CULTURA, CON SUS TRADICIONES. PUES NO, ESTOS NO SON NUMÉRICAMENTE IMPORTANTES , SALVO LAS PRESENTACIONES DE XEITO NOVO (UN GRUPO ARGENTINO) O LAS DISTINTAS PRESENTACIONES DE CARLOS NUÑEZ MAGNÍFICAMENTE ORGANIZADAS POR PERSONAS NO INTEGRADAS A NUESTRA COLECTIVIDAD Y QUE EN CADA OCASIÓN HAN REUNIDO A VARIOS MILES DE PERSONAS. 
SIN DUDA LO EXPUESTO PONE DE MANIFIESTO QUE LA POLÍTICA ES HOY POR HOY MÁS IMPORTANTE PARA NUESTRA COLECTIVIDAD QUE LA CULTURA. Y SABIENDO QUE ALGUNA GENTE SE VA A ENOJAR YO DIGO QUE ESTO ES ASÍ, DESDE EL MOMENTO EN QUE PARA DIRIGIR A MUCHAS INSTITUCIONES , NO SE ELIGE A LAS PERSONAS POR SU CAPACIDAD, SINO, POR SU PERTENENCIA A DETERMINADO PARTIDO POLÍTICO. LOS RESULTADOS ESTÁN A LA VISTA, Y HACEN QUE POR EJEMPLO, EN EL CIERRE DEL ÚLTIMO CONSELLO DE COMUNIDADES GALEGAS EN EL TEATRO AVENIDA DE BUENOS AIRES , EN UN IMPORTANTE ACTO CULTURAL , SE PRESENTE LA GAITERA GALLEGA SUSANA SEIVANE EN UNA SALA APENAS CUBIERTA EN UN CINCUENTA POR CIENTO DE SU CAPACIDAD. CUALQUIERA PUEDE PENSAR QUE LAS ENTRADAS ERAN CARAS, NADA DE ESO, ERAN GRATUITAS. Y ENTONCES PORQUE NO FUE LAS GENTE?. PORQUE NO TUVO ACCESO A LAS MISMAS. PORQUE LA ORGANIZACIÓN CON BUEN CRITERIO LAS ENTREGÓ A LAS DISTINTAS ENTIDADES Y ESTAS NO FUERON CAPACES DE CONVOCAR A UN ACTO CULTURAL COMO LO HABÍAN HECHO AL ACTO POLÍTICO GASTRONÓMICO. ERGO, AL NO PERTENECER YO A NINGÚN PARTIDO POLÍTICO Y ANTE LO ANTERIORMENTE EXPUESTO ASUMO COMO TOTALMENTE JUSTIFICADO EL HECHO DE QUE NUESTRO PROGRAMA TENGA ENTRE SUS AUSPICIANTES A LOS RESTAURANTES "O TOXO" Y "LOS 36 BILLARES" Y NO TENGA POR EJEMPLO LA PROMOCIÓN DEL XACOBEO 2004 , Y/O EL AUSPICIO DE ALGUNA DIPUTACIÓN.
FELICES PASCUAS "LA CASA ESTÁ EN ORDEN" 

lunes, 15 de marzo de 2004

Atentado del 11 M

Buenas tardes, gracias por acompañarnos en esta emisión.

Escuchábamos la apertura de nuestro programa del 16 de septiembre de 2001, y a continuación el himno nacional de España, que es la única música que hoy se escuchará en este programa. El recuerdo de aquel " Con Vós", porque nos va a servir para nuestro editorial del próximo bloque. El himno como homenaje a todas las víctimas y al heroico y glorioso pueblo español, que de forma verdaderamente conmovedora, instantaneamente corrió a prestar todo tipo de ayuda, incluyendo larguísimas y emotivas filas para donar sangre; haciendo posteriormente las más impresionantes y numerosas manifestaciones nunca antes registradas. Como dije no escucharemos otra música que el himno español, porque nuestro estado de ánimo no nos lo permite, haremos si la tradicional lectura en galego y su correspondiente traducción y trataremos de brindarle la mayor cantidad de información posible.
Decía yo el 16 de septiembre de 2001 que el martes 11 comenzara una nueva era, la era en que los fanatismos han demostrado que su irracionalidad es tan tremenda, que puede llegar a transformar, si se los deja, a este siglo en el de la autodestrucción de la especie humana. Y hoy, otra vez un día 11, en este caso de marzo, unos fanáticos, cuyo origen se desconoce, y que a los efectos del execrable hecho no tiene importancia, volvieron a sembrar el terror y la muerte , entre inocentes trabajadores y estudiantes en la capital de España. Decía también yo en aquella oportunidad que aquel fue un ataque a un pueblo, que si no era perfectamente aclarado y castigado de acuerdo a derecho y recalcaba aclarado y castigado de acuerdo a derecho. "Puede ser realmente el principio del fin". Y no se aclaró y castigó de acuerdo a derecho. Los Estados Unidos ante la sospecha de que los atentados fueron organizados por su ex aliado Osama Ben Laden,invadieron Afganistán , donde suponían que lo iban a ancontrar y como dijo Diego Armando Maradona no encontraron ni el turbante del prófugo.
Posteriormente con argumentos falaces que ocultaban intereses inconfesables, el presidente Bush dispuso una invasión a Irak. El presidente del gobierno español Don José María Aznar -desoyendo la voz de su pueblo, que en multitudinarias manifestaciones (se asegura sólo superadas por las del pasado viernes) le pedía la no intervención en Irak, Se alió con los EEUU, en contra también de la opinión de paises tan importantes como Francia o Alemania, enviando incluso tropas españolas. Tropas españolas que si bien es cierto no participaron en la guerra, siguen aún en Irak.
El gobierno español desde el primer momento luego del atentado, sostubo que el mismo era obra de la banda terrorista ETA. Esta banda fanática y asesina, negó no obstante por distintos medios su participación en la masacre.
A su vez la siniestra organización Alqaida, si se vanagloria de ser la culpable del horror y la muerte. Y lo hace a través de una carta (que supuestamente le pertenece) y que dice lo siguiente: (Carta de Alqaida
No hay nada absolutamente nada que justifique una sóla muerte a manos del terrorismo. La lectura de esta carta sea o no de Alqaida, resulta espeluznante y abominable Yo decía anteriormente que a los efectos del hecho en sí, no importaba el origen de los culpables que pueden ser ETA, algún grupo islámico,ambos, u otros hasta hoy desconocidos. Pero digo, el gobierno español que manifiesta tener abiertas todas las vías de investigación, el viernes- según información del diario El País y de la cadena Ser- solicitó a través de la canciller Ana Palacio a los embajadores de España en el extranjero , que defiendan la idea de que fue la banda terrorista ETA la responsable de los atentados. Es por supuesto necesario que se mantengan abiertas todas las líneas de investigación, pero, mientras en el resto de Europa y en los EEUU, toman en serio las amenazas de Alqaida, yo creo que es un poco obstinado seguir machacando tanto en otro sentido.
Ayer por la tarde fueron detenidos en Madrid 3 marroquíes y 2 indios. En relación con estas detenciones el ministro del interior Ängel Acebes, explicó que alguno de los detenidos, de nacionalidad marroquí, podría estar relacionado con la organización extremista Salafia Jihadia, autora de los atentados del 16 de mayo del año pasado en Casablanca, que costaron la vida a 41 personas.
Además también ayer apareció en Madrid un video con un supuesto comunicado de Alqaida que dice textualmente: "Declaramos nuestra responsabilidad de lo que ha ocurrido en Madrid, justo dos años y medio después de los atentados de Nueva York y Washington. Es una respuesta a vuestra colaboración con los criminales Bush y sus aliados.
Esto es como una respuesta a los crímenes que habéis causado en el mundo y en concreto en Irak y en Afganistán, y habrá más si Dios quiere." Esto reitero lo dice un hombre en un video a cara descubierta.
El señor Aznar presidió España durante ocho años, se retira por su propia voluntad a los cincuenta y un años. Edad en la que otros comienzan. Economicamente su gestión es notable, ocho años de crecimiento constante a un promedio del dos por ciento anual . Bajó el desempleo y disminuyó impuestos sin perder el equilibrio presupuestario. Recibió una España y deja otra, convertida en la octava potencia mundial. Como persona deseo fervientemente la rápida captura de los responsables de la horrenda matanza, como español, no quisiera enterarme de que mi presidente le negó información, a su lastimosamente herido pueblo, por un miserable puñado de votos.

lunes, 1 de marzo de 2004

lunes, 19 de enero de 2004

Alfredo Zitarrosa

Ayer se cumplieron 15 años de la muerte de Alfredo Zitarrosa, el notable cantautor uruguayo que naciera un 10 de marzo de 1936 en Montevideo, ciudad en la que falleció antes de cumplir 53 años el 17 de enero de 1989.
Cada vez que recuerdo a Zitarrosa, recuerdo las dictaduras que por los años 70 imperaban en distintos países iberoamericanos; dictaduras que por ejemplo perseguían y prohibían (entre cosas aún peores) a muchos artistas e intelectuales.
Ello provocó, en el caso de Zitarrosa , un exilio que lo llevó, entre otros países, a vivir un período en España. Zitarrosa uruguayo; Mercedes Sosa, Horacio Guarany, y tantos otros argentinos; interpretes chilenos; peruanos; etc. ¿Cuál era el peligro que representaban estos trabajadores de la cultura,? Obviamente que ninguno. El peligro real, era la mediocridad de quienes dada su ignorancia, pretendían dar solución a sus complejos y miserias humanas, con prohibiciones y persecuciones, que lo único que lograban era agigantar a las figuras proscriptas, convirtiéndolas muchas veces, en leyendas inmortales, como es el caso de don Alfredo Zitarrosa, a quien homenajearemos desde este programa gallego, al cumplirse 15 años de su muerte, escuchándolo cantar en gallego ,"Para vos, Manolo". Y desde luego haciendo votos para que nunca más haya prohibidores.

lunes, 12 de enero de 2004

Homenajear mejor a Castelao

El pasado 6 de enero se cumplieron 152 años de la muerte de Luis Braille, el inventor del sistema de lectoescritura para ciegos que lleva su nombre. Al día siguiente, 7 de enero, se cumplieron 54 años del fallecimiento de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao. Ambos personajes fueron recordados a través de actos realizados en esta Ciudad autónoma de Buenos Aires. 
En el caso de Braille, frente al monumento que lo perpetúa en la esquina de Av. Del Libertador y Agote, y en en el caso de nuestro "Guieiro", frente al busto ubicado en la calle Bdo. De Irigoyen casi esq. Independencia. 
El homenaje a Luis Braille fue organizado por la "Editora Nacional Braille y Libro Parlante", durante el desarrollo del mismo, actuó la banda de la Policía Federal Argentina, hubo discursos a cargo del director de la Biblioteca, Lic. Carlos Fernández de la Lic. Ana María Cambre, Secretaria de Educación de la Federación Argentina de Instituciones de –Ciegos y Ambliopes del Dr. Mariano Godachevich Secretario General de la Unión Latinoamericana de Ciegos y del Dr. Jorge Mascheroni , Presidente de la Comisión Nacional Asesora para la Integración de la persona con discapacidad, el Dr. Hugo García Garcilazo leyó la poesía "A los dedos de los Ciegos" y María Paz Boffi, leyó la poesía que nos acaba de leer aquí "Seis llavecitas de Oro" de Vicenta Castro Cambón. Todo el acto conducido por dos presentadores y con un muy buen equipo de sonido que permitió que todo pudiese ser escuchado aún por algún curioso automovilista que acertaba pasar por el lugar, y a este acto concurrieron dada la nacionalidad del agasajado autoridades de la embajada de Francia. 
Castelao por su parte fue homenajeado en distintos actos por la mal autodenominada comunidad gallega de Buenos Aires, por la Tendencia Republicana 14 de abril y por la Federación de Sociedades Gallegas. Yo no voy a señalar aquí las deficiencias y/o errores que estos actos tuvieron, yo quiero una vez más en homenaje al para mi más notable gallego de la historia reclamar un solo acto de homenaje. Un acto en el que haya equipo de sonido como lo tuvo el homenaje a Braille, quiero un acto despolitizado donde sólo se destaque la figura del homenajeado, quiero que se invite a participar del mismo a las autoridades del cuerpo diplomático español a las cuales veo muy seguido en actos sin mayor trascendencia y quiero también que en ese único acto de homenaje "ao noso Guieiro" participen jóvenes y niños como María Paz. 
Y como seguramente muchos estarán pensando en el porque de vincular ambos actos, les aclaro que Castelao al momento de su fallecimiento sufría una gran ambliopía y que por otra parte en su obra artística en la que hubo más de un ciego se refirió a estos como "os meus compañeiros". Y además, y esto lo digo con mucho orgullo, el impulsor del homenaje a Braille fue un oyente y amigo de nuestro programa, el director de la Editora Nacional Braille y Libro Parlante , Don Carlos Fernández, un gallego ciego a quien le preocupa mucho más su comunidad que su vanidad.