Etiquetas Latexos de Ana

martes, 31 de julio de 2012

SIN ELECCIONES EN EL CENTRO GALLEGO

El pasado viernes 27 de julio venció el plazo para presentar candidaturas para las próximas elecciones en el Centro Gallego de Buenos Aires. Se presentó una sola lista, conformada por las agrupaciones Galicia y Unión Gallega; A Terra, Breogán y Celta se abstuvieron de participar. En consecuencia, el próximo 6 de septiembre, asumirá la presidencia del Centro, el contador Jorge Nuñez.

A BUEN ENTENDEDOR POCAS PALABRAS

  1.  Conferencia de prensa posterior a la entrega del comunicado .Foto: gentileza María G. Rouco

Transcribo un comunicado entregado ayer en la embajada de España en Buenos Aires, aclarando que los pensionistas no contributivos tienen un régimen distinto de percepción de haberes.

COMUNICADO DEL CRE A LOS PENSIONISTAS CONTRIBUTIVOS

En aplicación de la Comunicación A5318 del Banco Central de la República Argentina, se encuentra suspendido el cobro de pensiones en moneda extranjera.
Se recuerda que el Estado español (Instituto Nacional de la Seguridad Social) ofrece a 105 perceptores de pensiones contributivas, a su libre elección, tres posibilidades de medio de cobro de dicha pensión contributiva.
Si las personas que actualmente reciben pensiones contributivas desearan modificar su régimen de cobro a cualquier otra de las tres posibilidades ofrecidas, podrán hacerlo en la Consejería de Empleo y Seguridad Social de la Embajada (ver listado abajo).

INFORMACiÓN SOBRE MEDIOS DE COBRO DE LAS PENSIONES CONTRIBUTIVAS

1. Ingreso de la pensión contributiva en España en cuenta corriente a nombre del titular del derecho.
2. Envío de la pensión contributiva mediante cheque nominativo al domicilio en Argentina del titular del derecho
3. Ingreso de la pensión contributiva en cuenta corriente en Argentina a nombre del titular del derecho.

OFICINAS DE INFORMACIÓN (en las que se pueden realizar) MODIFICACIONES DE MEDIOS DE PAGO:

Consejería de Empleo y Seguridad Social
Viamonte 166.C1053ABD - Ciudad Autónoma de Buenos Aires
Teléfono (00/5411) 4313-9891 Fax: (00/5411) 4315-4405
ctargentina@meyss.es
Horario de atención al público: de 8:30 a 13:30

Sección de Empleo y Seguridad Social en Rosario
Sede Club Español-RIOJA 1052 PB 2000 - ROSARIO SANTA FE
Teléfono (0341) 4258420 
st.rosario@meyss.es

Sección de Empleo y Seguridad Social en Córdoba
Sede Casa de España- AV. 24 DE SEPTIEMBRE 946-5000 - CORDOBA
Teléfono (0351) 4290722
st.cordoba@meyss.es
Horario de atención al público: de 8:30 a 13:30

Sección de Empleo y Seguridad Social en Mendoza
Sede Centro Regional Murciano-JOAQUlN V. GONZALEZ 768-5502 - MENDOZA Teléfono (0261) 4201118
st.mendoza@meyss.es
Horario de atención al público: de 8:30 a 13:30 .

Sección de Empleo y Seguridad Social en Bahía Blanca
Sede Casa de España-LAMADRID 458-8000 - BAHIA BLANCA- BUENOS AIRES
Teléfono (0291) 4501559
st.bahiablanca@meyss.es
Horario de atención al público: de 8:30 a 13:30

miércoles, 25 de julio de 2012

O máis grande discurso DO MÁIS GRANDE

NO DÍA DE GALICIA

-Discuro pronunciado polo "Guieiro" o 25 de xullo de 1948 no "Teatro Argentino" de Buenos Aires-
 
 
ALFONSO R. CASTELAO


Alba de Groria



Escudo

Ediciós
G A L I C I A
Do
CENTRO GALLEGO DE BUENOS AIRES



Miñas donas e meus señores:

SI NO ABRENTE d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á maravilla d-unha mañán única. Dende as planuras de Lugo, inzadas de bidueiros, té as rías de Pontevedra, oureladas de piñeraes; dende as serras nutricias do Miño o a gorxa montañosa do Sil, até a ponte de Ourense, onde se peitean as augas d-entrambos ríos; ou dende os cabos da costa brava da Cruña, onde o mar tece encaixes de Camariñas, até o curuto do monte de Santa Tegra, que vence coa súa sombra os montes de Portugal, por todas partes xurde unha alborada de groria. O día de festa comenza en Sant-Iago. A torre do reló tanxe o seu grave sino de bronce para anunciar un novo día, e de seguida comeza unha muiñeira de campás, repinicada nas torres do Obradoiro, que se comunica a todol-os campanarios da cibdade. Pero hoxe as campás de Compostela anuncian algo máis que unha festa litúrxica no interior da Catedral, con dinidades mitradas e ornamentos maravillosos, de brocados e ouros, con chirimías e botafumeiro, capaz de dar envexa á mesma Basílica de Roma. Hoxe as campás de Compostela anuncian unha festa étnica, filla, tal vez, d-un culto panteista, anterior ao cristianismo, que ten por altar a terra nai, alzada simbólicamente no Pico Sagro; por cobertura o fanal inmenso do universo; e por lámpara votiva, o sol ardente de xullo, o sol que madura o pan e o viño eucarísticos. Por eso a muiñeira de campás, iniciada en Compostela, vai rolando por toda Galiza, de val en val e de coto en coto, dende os campanarios pimpantes da veiramar até as homildes espadañas da montaña. E o badaleo rítmico das campás -de todal-as campás de Galiza en leda algarabía- semella o troupeleo dos cabalos astrales, que veñen pol-a vouta celeste, turrando co carro de Apolo, que trai luz e calor ao mundo en sombras. Hoxe é o Día de Galiza, e así comenza.

Así dá comenzo a solemnidade d-este día; a Festa maor de Galiza, a Festa de todol-os galegos. Pero ninguén pode sentila, coma nós, os emigrados, porque en tal día coma este revivien as lembranzas acuguladas, e coa moita destancia agrándase o prodixio da patria. Hoxe a nosa imaxinación anda por alá, en festa de saudades, escoitando as cántigas montañesas e mariñeiras que van para Compostela, vendo o noso país embandeirado de azul e branco, con músicas, gaitas, pandeiros, aturuxos e foguetes... E dispóis de evocar o repique matutino das campás -mal ou ben, ao xeito de Otero Pedrayo-, eu podía evocar igoalmente, todol-os lances xubilosos d-este día, hora a hora, minuto a minuto. Pero ¡cómo se tornan tristes as alegrías evocadas lonxe da patria! ¡Cómo doen as ledicias arrincadas do recordo da nosa mocedade! E cómo para min é certo o que dixo o mellor poeta da nosa estirpe:




Sen tí perpétuamente estou pasando
Nas maores alegrías, maor tristeza

Non; é moito mellor evocar algo irreal, algo puramente imaxinario, algo que co seu simbolismo nos deixe ver o pasado para proveito de futuro, como unha boa esperiencia. Podemos imaxinar, por exemplo, unha Santa Compaña de inmortaes galegos, en interminabel procesión. Alí veremos as nobres dinidades e os fortes caraiteres que dou Galiza no decorrer da súa Hestoria. Verémolos camiñar en silenzo, coa faciana en sombras e o mirar caído na terra dos seus pecados ou dos seus amores, agachando ideias tan vellas que hoxe nin tansiquera seríamos capaces de comprender, e sentimentos tan perennes que son os mesmos que agora bulen no noso corazón. Algúns verémolos revestidos con ricos panos e faiscantes armaduras; pero os máis d-eles van descalzos e nús, cos osos prateados pol-o fulgor astral.

Ao frente de todos vai Prisciliano, o heresiarca decapitado, levando a súa propia caveira n-unha arqueta de marfin e afincándose n-un longo caxato, que remata coa fouce dos druidas, a modo de báculo episcopal. Siguen a Prisciliano moitos adeptos, varóns e mulleres. Detrás veñen dous magnates, que cicáis sexan: Teodosio, o grande Emperador de Roma, e San Dámaso, o Sumo Pontífice da cristiandade, seguidos ambos por unha hoste de soldados i ecresiásticos. Ollamos dispóis unha ringleira de mortos escrarecidos, que portan os atributos da súa dinidade ou da súa profesión. Alí distinguimos á virxe Eteria, a escritora pelengrina, con túnica de branco liño e camiñando con arfado compás. Ao hestoriador Paulo Orosio, discípulo de San Agostiño, que marcha pensatibre, c-un rolo de pergameos na man. Ao bispo e cronista dos tempos suevos, a Idacio, que alumea o camiño c-unha lámpara de bronce. A San Pedro de Mezonzo, o autor da Salve Regina Mater -o cántico e oración máis fermosa da Eirexa-, c-unha fragante azucena nos beizos. Ao fundador San Rosendo, que sostén litúrxicamente a custodia do noso escudo tradicional. E moitos, e moitos máis, que é dificultoso recoñecer. Logo vemos ao primeiro Arzobispo de Compostela, o gran Xelmírez, revestido de pontificial, con aurifulxente cortexo de mitrados e coengos. Após do perlado ven Alfonso VII, o Emperador, con cetro na destra, espada na sinistra e coroa de ouro e pedraría nas sens. Siguen ao Emperador: o Conde de Traba, seu aio, e demáis bultos da soberba feudal de Galiza. Ollamos dispóis aos monxes letrados, en longa fileira, con velas acesas e libros abertos. Ven detrás o mestre Mateo, o Santo dos Croques, co Apocalipsis debaixo do brazo, encabezando unha grea de arquiteitos e imaxineiros, que portan as ferramentas das súas artes. De seguida aparece unha moitedume de xograres e trovadores, en mistura de tipos e atavíos. Algúns semellan ter sido monxes; outros calzan esporas de ouro, en sinal de que foron cabaleiros; pero os máis d-eles van esfarrapados, con vellas cítaras, laúdes e zanfoñas ao lombo. Alí recoñecemos a Bernaldo de Bonaval, a Airas Nunes, a Eanes do Cotón, a Pero da Ponte, a Pero Meogo, a Xohán de Guillalde, a Meendiño, a Xohán Airas, a Martín Codax, a Paio Gómez Charino, a Macías, a Padrón, e moitos máis, todos con lume no peito. Non tardan en aparecer as dúas belidas e infortunadas irmáns, Inés e Xohana de Castro, a que reinou en Portugal dispóis de morta e a que foi raiña de Castela n-unha soia noite morna de vran, como dúas rosas de prata as coroas do seu efímero reinado. Veñen de seguida os moitos varóns altaneiros de Galiza, os señores feudales, que non souperon vivir en paz nin consigo mesmos, todos eles montados en bestas negras, dende Andrade, o Bó, seguido por un porco montés -símbolo totémico da súa casa-, até o valente Pedro Madruga, que leva o puñal da traición espetado nas costas. Como grupo singular destácase o Mariscal Pardo de Cela, xunto cos seus compañeiros de martirio inxustamente decapitado, que sosteñen con entrambas mans as propias cabezas, aínda frescas, que deitan sangue e piden xusticia. Tamén ollamos unha boa representación do feudalismo ecresiástico, e n-él distinguimos aos tres Arzobispos Fonseca, pai, fillo e neto, seguidos por unha mula cangada coas obras de Erasmo. E detrás de tanto señorío feudal ven a pé o seu mellor cronista, Vasco da Ponte. De seguida recoñecemos a impoñente tropa dos irmandiños, que arrastran cadéas, con bisarmas e fouces mangadas en paus, levando por abandeirado a Rui Xordo, que sostén en outo un facho de palla acesa e fumeante.

Eiquí comeza a decaer a categoría do fúnebre cortexo, como decae Galiza ao trocarse en povo vencido e subordinado. Pero sigue dando individualidades, como Sarmiento de Gamboa e os Nodales, que camiñan xuntos, portando astrolabios, atlas e cunchas estranas; o filósofo escéptico, Francisco Sánchez, con muceta de Doutor; os Virreis de Nápoles e das Indias, Conde de Lemos e Conde de Monterrei, que serviron lealmente a quen non merecía ser servido por ningún galego; os tres grandes Embaixadores filipescoz, Zuñiga, de Castro e Gondomar, que inútilmente derrocharon talento, sabiduría e artes diplomáticas; os escultores Moure e Ferreiro, xunto cos arquiteitos Andrade e Casas e Nóvoa, que ceibaron de cadeas a nosa orixinalidade oprimida; o P. Sarmiento e o P. Feixóo, que remediaron o retraso cultural de España coa súa poderosa erudición e o seu xenio enciclopédico. Ven axiña Nicomedes Pastor Díaz, coa súa lira de nacra, abrindo a renascencia literaria de Galiza e seguido pol-os poetas Añón, Rosalía, Curros, Pondal, Ferreiro, Lamas, Amado Carballo, Manoel Antonio e tantos outros, todos con estrelas sobor das súas frentes; os hestoriadores Vicetto, Murguía e López Ferreiro, os patriotas Faraldo e Brañas, a pensadora Concepción Arenal, a escritora Pardo Bazán, e por fin o gran Don Ramón, ainda non ben descarnado...

Acabo de citar uns cantos bultos da Santa Compaña de inmortaes galegos, uns cantos nada máis, porque nos dous mil anos da nosa hestoria, os bultos cóntanse por milleiros.

Dí Oliveira Martíns que ha Hestoria non hai máis que mortos e que a crítica hestórica non é un debate, senón unha setencia. Pero todos sabemos que os mortos da Hestoria reviven e mandan sobor dos vivos -moitas veces desgraciadamente-, como todos sabemos que a mellor sentencia é a que se da dispóis d-un debate. Por eso eu gosto de poñer a debate a nosa Hestoria, non a nosa Tradición, porque si ben é certo que se pode compor unha grande Hestoria de Galiza con soio recoller as crónicas dos seus grandes homes, tamén é certo que ningún d-eles, nin todos xuntos, foron capaces de erguer a intransferibel automomía moral de Galiza á categoría de feito indiscutibel e garantizado. Afortunadamente, Galiza conta, para a súa eternidade, con algo máis que unha Hestoria fanada, conta c-unha Tradición de valor imponderabel, que eso é o que importa para gañar o futuro.

Cando a Santa Compaña de inmortaes galegos, que acaba de pasar por diante da nosa imaxinación, se perde espesura d-unha foresta lonxana, con esa mesma imaxinación veremos xurdir do Humos da terra-nai, da terra, da nosa terra, saturada de cinzas humáns, unha infinida moitedume de luciñas e vagalumes, que son os seres innominados que ninguén recorda xa, e que todos xuntos forman o substractum insobornabel da patria galega. Esas ánimas sen nome son as que crearon o idioma que en que eu vos estou falando, a nosa cultura, as nosas artes, os nosos usos e costumes, i en fín, o feito diferencial de Galiza. Elas son as que, en longas centurias de traballo, humanizaron o noso territorio patrio, infundíndolle a todal-as cousas que na paisaxe se amostran o seu propio esprito, co que pode dialogar o noso corazón antigo e panteita. Elas son as que gardan e custodian, no seo da terra-nai, os legados múltiples da nosa tradición, os xerms incorruptibeis, da nosa futura hestoria, as fontes enxebres e purísimas do noso xenio racial. Esa moitedume de luciñas representa o pobo, que nunca nos traicionou, a enerxía coleitiva, que nunca perece, i en fín, a espranza celta, que nunca se cansa. Esa infínda moitedume de luciñas e vagalumes representa o que nós fomos, o que nós somos e o que nós seremos sempre, sempre, sempre.

Velahí o que eu quería dicir n-este Día de Galiza, en loubor da nosa Tradición, por riba da nosa Hestoria, a todo-los galegos que residen n-esta terra que para nós é a segunda patria. E nada máis, amigos e irmáns.

Que a fogueira do esprito siga quentando as vosas vidas e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares.




Día de Galicia en el Centro Galicia


sábado, 21 de julio de 2012

Pagos pesificados

PESIFICACIÓN FORZADA PENSIONES ESPAÑOLAS: LA PRESIDENTE DEL CRE BUENOS AIRES SE REUNIRÁ CON EL DEFENSOR DE LA TERCERA EDAD DE LA CIUDAD AUTÓNOMA DE BUENOS AIRES. 

El CRE - Consejo de Residentes Españoles de Buenos Aires, le comunica a todo aquel beneficiario de pensiones, jubilaciones y/o ayudas asistenciales o por incapacidad abonadas por las administraciones españolas, que posean denuncias sobre su pesificación forzada, tengan a bien llevarlas a más tardar el lunes 23 de julio, en el horario de 15 a 18 horas, a la oficina del CRE, que funciona en la sede del Centro Galicia de Buenos Aires, sita en Bartolomé Mitre 2552, CABA.

Es muy importante reunirlas a la mayor brevedad, pues el martes 24, en horas de la mañana, la  presidente del CRE Buenos Aires, María Teresa Michelón Martínez tendrá una entrevista con el Dr. Eugenio Semino, Defensor de la Tercera Edad de la Ciudad Autónoma de Buenos Aires, para analizar este tema que tanto afecta a los miles de beneficiarios españoles que residen en la República Argentina..

En dicha reunión la presidente del CRE le entregará un informe pormenorizado de la situación y todas las denuncias recibidas.

Si hubiera algún beneficiario que no pudiese concurrir personalmente a dejar su denuncia, el CRE Buenos Aires le solicita tenga a bien remitírla a través del correo electrónico: maitemichelon@gmail.com, para poder imprimirla.

jueves, 19 de julio de 2012

El Camino - "The Way"


La  película del actor norteamericano Martin Sheen  es un retorno a sus raíces. Un viaje a España, a la tierra de su padre, quien hace décadas emigró de Galicia a Estados Unidos -Ramón Antonio Gerardo Estévez Phelan (n. 3 de agosto de 1940), conocido como Martin Sheen, es un actor estadounidense conocido por su intervención en la película Apocalypse Now y más recientemente por su papel como el presidente de los Estados Unidos Josiah Bartlet en el drama televisivo El ala oeste de la Casa Blanca. Martin Sheen (Ramón Estévez) nació en Dayton (Ohio) y es hijo de padre español, Francisco Estévez (nacido en Parderrubias, Salceda de Caselas, Galicia) y madre irlandesa, Mary Anne Phelan (nacida en el Condado de Tipperary). Es el séptimo de los diez hijos de la pareja. Eligió su nombre artístico como homenaje al obispo de Nueva York Fulton J. Sheen. Es el padre del director y guionista Emilio Estévez y del actor Charlie Sheen.

Hoy vi la película, me emocioné sobremanera, como gallego, como caminante y como espectador de una realización soberbia. La película refleja exactamente lo que es el camino, trata con muchísimo realismo y respeto los sentimientos del caminante, muestra los paisajes con muy buen gusto y calidad. En el final, la dedicatoria del director a su abuelo gallego conmovió todo mi ser.
Hace falta que recomiende verla? .Pues vayaaaaaaaann, me lo agradecerán.
Muxo

miércoles, 18 de julio de 2012

CARTA DE LECTORES - LA NACIÓN - 18/07/2012 - JUBILACIONES PESIFICADAS

publicada en facebook por Jorge Navós

CARTA DE LECTORES - LA NACIÓN - 18/07/2012 - JUBILACIONES PESIFICADAS.

Se­ñor Di­rec­tor:

"Desde fines de 2001 comenzamos una lucha a brazo partido para defender a los ahorristas atrapados en la cárcel financiera conocida por entonces como «corralito y corralón». En aquellos tiempos, un grupo de valientes abogados defendimos la libertad de contratación, la igualdad y el derecho de propiedad que garantizan los arts. 14, 16, 17 y 75 inc. 22 de nuestra Constitución. Con esmero fuimos consiguiendo las medidas cautelares necesarias para que nuestros clientes, casi todos ellos jubilados y pensionados, pudieran hacerse de sus ahorros conseguidos por el trabajo de toda una vida.
Hoy, a diez años de aquella afrenta a la libertad, asistimos azorados a que se estarían pesificando las jubilaciones y pensiones de procedencia extranjera, toda una nueva manera de violar esos mismos artículos de nuestra Carta Magna y de perforar profundamente los lineamientos del derecho internacional privado e incluso el público.
 No es posible que el Estado intervenga en una relación entre un ciudadano extranjero con dineros que le son remitidos por una nación diferente a la Argentina. Sería como si en el aeropuerto de Ezeiza se obligara a pesificar a quienes paran «en tránsito». Sí, todo un dislate.
 "De confirmarse todo esto, exhortamos a los abogados argentinos a llevar adelante las acciones de amparo pertinentes en procura de restablecer el orden jurídico y proteger, nuevamente, los intereses de los pasivos."

Jorge Rizzo
Presidente del Colegio Público de Abogados de la Capital Federal
jorgerizzo@cpacf.org.ar