Etiquetas Latexos de Ana
- agenda de la colectividad (67)
- Camino de Santiago (7)
- editoriales (109)
- entrevistas (38)
- galería fotográfica (44)
- Himno (1)
- Latexos de Ana (104)
- lecturas (25)
- misceláneas (149)
- queimada (2)
- Videos (74)
lunes, 9 de diciembre de 2013
COMUNICADO DEL PP
El pasado 27 de noviembre, los populares de argentina representados por José Manuel Rodríguez González, Presidente del PP en Argentina, Miguel Ángel Vanrell Suau, Secretario General, José Luis Sanguiago Otero, Norberto Jorge Espósito entregaron a Marcelino Couso Crisman, una placa en agradecimiento por el apoyo que siempre ha brindado a todos los populares de argentina que visitan Santiago de Compostela.
lunes, 28 de octubre de 2013
lunes, 30 de septiembre de 2013
EL GOBIERNO ARGENTINO, A TRAVÉS DEL MINISTERIO DEL INTERIOR, APOYA EL SEPARATISMO VASCO
El pasado sábado y domingo, organizado por la Dirección Nacional de Migraciones y el Ministerio del Interior y Transporte, al cual pertenece, se realizó en el predio del antiguo Hotel de Inmigrantes, una gran celebración por el Día Nacional del Inmigrante. Participaron con sus danzas, músicas, vestimentas y comidas, gran cantidad de colectividades afincadas en el país.
Luego de un recorrido por el encuentro y comer una exquisita tortilla española en el puesto de la Asociación Hijos de Porto do Son, visité y tomé sabroso café en la Socieda Hijos de Arantei Vilamarín A Peroxa, ambos lugares estaban identificados con sendos carteles, colocados por la organización, que decían España. Seguí mi deambular por el predio y, repentinamente algo agredió mi vista, un puesto similar a todos los restantes, con muchas banderas de la comunidad vasca, estaba identificado con el cartel oficial de la organización como: País Vasco. Por lo tanto, para el gobierno argentino, responsable final del encuentro a través de uno de sus ministerios, Galicia es Eapaña y el País Vasco, no. No creo que se pueda argumentar ignorancia, tanto Galicia como el País Vasco son dos autonomías españolas de la misma jerarquía, y no creo que se ignoren los históricos reclamos separatistas de esta última autonomía. En definitiva, que los argentinos y los vascos hagan lo que quieran, pero si los vascos son vascos, los gallegos somos gallegos y si Galicia es España, el País Vasco también. Lo contrario, es decir lo que se hizo, es discriminatorio y altamente ofensivo.
El contraluz me jugó una mala pasada con el cartel del puesto de la Asiciación Hijos de Porto do Son
No hay dudad del origen, Sociedad Hijos de Arantei, Vilamarín A Peroxa, pese al contraluz se alcanza a leer España
Cartel oficial, elaborado y colocado por las autoridades argentinas
lunes, 23 de septiembre de 2013
lunes, 26 de agosto de 2013
sábado, 17 de agosto de 2013
IMPORTANTE OPERACIÓN PEDIÁTRICA EN EL CENTRO GALLEGO
Entrevista en el programa radial Con Vós, el 11-8-2013, al Dr. Ricardo López, Coordinador del Servicio de Pediatría del Centro Gallego de Buenos Aires
jueves, 8 de agosto de 2013
domingo, 21 de julio de 2013
lunes, 15 de julio de 2013
lunes, 17 de junio de 2013
martes, 11 de junio de 2013
LUCÍA PÉREZ Y CHEMA PURÓN EN ALEMANIA
Werner Hobl, empresario aleman, seguidor del Festival de Eurovisión,decidió que no había mejor forma de agasajar a sus amistades que montar una cena-espectáculo, en un fantástico paraje de la Baviera alemana, cercano a Nuremberg. A lo largo de diez horas, alfombra roja, fotocall, aperitivo, cena, y las actuaciones de representantes del Eurofestival procedentes de Malta, Eslovenia, Grecia, islandia y España. Lucía Pérez, con Chema Purón, pusieron la nota mas alegre y festiva de una fantástica e inolvidable jornada
O PARLAMENTO GALEGO APROBA A LEI DA GALEGUIDADE,
A portavoz de
Emigración do Grupo Popular, Paula Prado, subliñou que “é unha
reivindicación expresa e reiterada polo Consello de Comunidades
Galegas e lamentou que non conte co apoio da oposición
O
PARLAMENTO GALEGO APROBA A LEI DA GALEGUIDADE, “UN IMPULSO Á
PROXECCIÓN EXTERIOR DA ECONOMÍA GALEGA, Á UNIÓN DE CENTROS E AO
IMPULSO DO PAPEL DA MULLER E A XUVENTUDE”
- O Grupo Popular amosou no trámite parlamentario “flexibilidade naqueles aspectos que teñen que ver co espírito desta lei: regular o dereito das comunidades e entidades galegas no exterior para manter os seus tradicionais lazos sociais e culturais con Galicia e abrir este abano aos dereitos de carácter económico”, afirmou
Santiago, 11 de xuño
de 2013.- O Parlamento galego aprobou hoxe a Lei da Galeguidade,
que “supón un impulso á proxección exterior da economía galega,
á unión de centros e ao impulso do papel da muller e a xuventude”,
manifestou a portavoz de Emigración do Grupo Popular, Paula Prado.
Na súa intervención, Prado subliñou que “esta reforma é unha
reivindicación expresa e reiterada polo Consello de Comunidades
Galegas” e lamentou que a pesar de estar “consensuado cos seus
beneficiarios non conte co apoio unánime dos grupos parlamentarios”.
Paula Prado recordou que
a lei contou coa aprobación do pleno do Consello de Comunidades
Galegas celebrado en Bos Aires en 2003, un acordo que foi ratificado
hai menos dun ano no seo do X Consello de Comunidades Galegas no
Exterior celebrado no verán de 2012 en Galicia. “Trátase dunha
reivindicación histórica, que renova un texto lexislativo de hai
máis de 30 anos que evolucionou do mesmo xeito que a cidadanía
galega no exterior e incorpora conceptos como economía e
organizacións empresariais”, sinalou.
TEXTO CONSENSUADO COAS
COMUNIDADES GALEGAS
“Lamentamos que un
proxecto de lei consensuado cos seus beneficiarios non conte co apoio
unánime deste Parlamento”, sinalou a portavoz popular, quen
apuntou que “os grupos que votaron negativamente deberán explicar
ás comunidades galegas e aos galegos residentes no exterior os
motivos da súa decisión”.
Prado manifestou que
“desde o Grupo Popular amosamos no trámite parlamentario
flexibilidade naqueles aspectos que teñen que ver co espírito desta
lei: regular o dereito das comunidades e entidades galegas no
exterior para manter os seus tradicionais lazos sociais e culturais
con Galicia e abrir este abano aos dereitos de carácter económico”.
DEFENSA DA GALEGUIDADE
Porén, referíndose ao
Grupo Socialista, criticou que “queira cambiar o espírito desta
norma para facer unha lei de cidadanía galega no exterior, que non
outorga un dereito a máis dos xa recoñecidos na Lei do Estatuto da
Cidadanía Española no Exterior nin conta co apoio dunha soa
comunidade galega no mundo”.
“Sos quedan tamén os
grupos de AGE e BNG, que reflectiron nas emendas presentadas os
intereses e visión dunha soa entidade galega cuxo texto, ademais,
foi rexeitado no X Consello de Comunidades Galegas polo conxunto das
entidades galegas”, sinalou a portavoz popular.
Para rematar, Prado
reiterou que o Grupo Popular “defendeu sempre a comunidade galega
no exterior, mentres que os grupos da oposición viñeron a presentar
emendas que nada teñen que ver co obxecto desta lei e pedindo algo
que xa existe”. “Están en contra das comunidades galegas e dos
galegos e galegas que están no exterior”, anotou.
domingo, 9 de junio de 2013
lunes, 20 de mayo de 2013
"QUIEN QUIERA OÍR QUE OIGA....." editorial de Con Vós del 19-5-2013
QUIEN QUIERA OÍR QUE OIGA Y AL QUE LE VAYA EL SAYO QUE SE LO PONGA
El Centro Gallego de Buenos Aires es poseedor de un riquísimo patrimonio cultural, ya sea a través de libros, cuadros, tallas, cerámicas, etc.. La tenencia de este patrimonio cultural no es fruto de la casualidad; es la herencia ganada por la perseverancia del trabajo en la defensa y promoción de la cultura gallega. Cuando en Galicia, Pucho Boedo y Andrés do Barro eran acosados y hasta detenidos por la “Benemérita” en las fiestas, por el “grave atentado” de cantar en gallego, el Centro Gallego de Buenos Aires era un gran faro de nuestra cultura hacia el mundo; lo era desde mucho antes - desde hace 106 años exactamente.
En esta casa se publicaban textos en gallego, cuando “na terra” estaba totalmente prohibido; se invitaba a grandes pensadores a expresar sus censuradas ideas en la península para compartirlas - en una especie de Día das Letras no existente en esas fechas - con la comunidad gallega de la Argentina.
En nuestro “fogar” se atendió con esmero hasta su último suspiro a notables gallegos, aun sin ser socios de la institución; el más emblemático, el mismísimo Castelao. Cobijándolos luego en el gran panteón que orgullosamente construimos sobre “terra das catro provincias”.
Los tiempos mutaron; la luz en Galicia se contrapuso con la oscuridad. En nuestro “curruncho porteño”, la lenta pero inexorable decadencia nos llevó hasta la actual intervención judicial.
Culpables? dos fundamentales: las agrupaciones políticas que rigieron los destinos de la entidad y también, en los últimos años, a través de la Fundación Galicia Saúde, los gobiernos gallegos que irresponsablemente invirtieron mucho dinero de nuestros paisanos sin el adecuado control para saber cómo y en qué se gastaba.
Producida la intervención, inmediatamente se alzaron voces - siempre se alzan voces- criticando, alabando y hasta reclamando. Hubo quienes airadamente reclamaron por el patrimonio cultural, quienes pidieron y aún piden que se escinda al Instituto Argentino de Cultura Gallega y su patrimonio, del ámbito sanitario-asistencial.
El viernes, se celebró el “Día Das Letras Galegas”. A riesgo de cometer alguna injusticia por desconocimiento, diré que los actos organizados por nuestra comunidad fueron escasos. O Terzo da Fala concurrió a colocar una ofrenda ante el monumento a Rosalía en El Rosedal de Palermo; el Colegio Santiago Apóstol - como no podría ser de otra manera - organizó su acto escolar conmemorativo; a Sociedade de Arantei, Vilamarín e A Peroxa, festeja hoy con un asado criollo, y el Centro Gallego, a través de su Instituto Argentino de Cultura Gallega, organizó el acto que yo defino como central en este año del sesquicentenario de la publicación de "Cantares Gallegos", cincuentenario de la instauración de esta celebración y homenaje a un grande del teatro gallego: Roberto Vidal Bolaño. La conmemoración comenzó con una disertación del catedrático, recientemente designado Secretario de la Real Academia Gallega de la Lengua, Enrique Monteagudo; prosiguió con palabras alusivas en castellano - personal y modestamente creo que en tal ocasión se debe emplear la lengua gallega -, de Alberto Portas; un recitado de Maisa Ouzande precedió a Graciela Pereira, que presentó un audiovisual enlazado con canciones en vivo, emotivo y de gran calidad, cerrando la celebración con interpretaciones del Coro Centro Gallego y gran parte de los asistentes que los acompañamos “na Rianxeira”.
Curiosamente, o no tanto, hubo una asistencia de público importante, pero la asistencia de quienes se consideran en muchos casos representantes de la colectividad, por el mero hecho de integrar alguna comisión en una entidad gallega, fue más bien escasa. Justificaciones, seguramente todas, yo las acepto, pero públicamente digo: el Centro Gallego es de los socios; los socios queremos a todo el centro, no aceptamos cercenamientos. Si los precursores concibieron la prevención y el cuidado de la salud concatenados con la cultura, así será hasta el fin, que ojalá nunca llegue.
Hoy el centro está intervenido judicialmente; hay una presencia activa del estado argentino que, a través del INAES, provee recursos técnicos, físicos y económicos. No soy vidente, no preveo el futuro, pero ansío fervorosamente, que la tarea de la intervención sea exitosa y nos devuelva, a los socios, una entidad saneada y con fortaleza económica de cara al futuro. Y que entonces, sólo entonces, retomemos la conducción y asentemos definitivamente el buen nombre de los gallegos en la “Esquina Porteña de la Galleguidad Universal”.
En esta casa se publicaban textos en gallego, cuando “na terra” estaba totalmente prohibido; se invitaba a grandes pensadores a expresar sus censuradas ideas en la península para compartirlas - en una especie de Día das Letras no existente en esas fechas - con la comunidad gallega de la Argentina.
En nuestro “fogar” se atendió con esmero hasta su último suspiro a notables gallegos, aun sin ser socios de la institución; el más emblemático, el mismísimo Castelao. Cobijándolos luego en el gran panteón que orgullosamente construimos sobre “terra das catro provincias”.
Los tiempos mutaron; la luz en Galicia se contrapuso con la oscuridad. En nuestro “curruncho porteño”, la lenta pero inexorable decadencia nos llevó hasta la actual intervención judicial.
Culpables? dos fundamentales: las agrupaciones políticas que rigieron los destinos de la entidad y también, en los últimos años, a través de la Fundación Galicia Saúde, los gobiernos gallegos que irresponsablemente invirtieron mucho dinero de nuestros paisanos sin el adecuado control para saber cómo y en qué se gastaba.
Producida la intervención, inmediatamente se alzaron voces - siempre se alzan voces- criticando, alabando y hasta reclamando. Hubo quienes airadamente reclamaron por el patrimonio cultural, quienes pidieron y aún piden que se escinda al Instituto Argentino de Cultura Gallega y su patrimonio, del ámbito sanitario-asistencial.
El viernes, se celebró el “Día Das Letras Galegas”. A riesgo de cometer alguna injusticia por desconocimiento, diré que los actos organizados por nuestra comunidad fueron escasos. O Terzo da Fala concurrió a colocar una ofrenda ante el monumento a Rosalía en El Rosedal de Palermo; el Colegio Santiago Apóstol - como no podría ser de otra manera - organizó su acto escolar conmemorativo; a Sociedade de Arantei, Vilamarín e A Peroxa, festeja hoy con un asado criollo, y el Centro Gallego, a través de su Instituto Argentino de Cultura Gallega, organizó el acto que yo defino como central en este año del sesquicentenario de la publicación de "Cantares Gallegos", cincuentenario de la instauración de esta celebración y homenaje a un grande del teatro gallego: Roberto Vidal Bolaño. La conmemoración comenzó con una disertación del catedrático, recientemente designado Secretario de la Real Academia Gallega de la Lengua, Enrique Monteagudo; prosiguió con palabras alusivas en castellano - personal y modestamente creo que en tal ocasión se debe emplear la lengua gallega -, de Alberto Portas; un recitado de Maisa Ouzande precedió a Graciela Pereira, que presentó un audiovisual enlazado con canciones en vivo, emotivo y de gran calidad, cerrando la celebración con interpretaciones del Coro Centro Gallego y gran parte de los asistentes que los acompañamos “na Rianxeira”.
Curiosamente, o no tanto, hubo una asistencia de público importante, pero la asistencia de quienes se consideran en muchos casos representantes de la colectividad, por el mero hecho de integrar alguna comisión en una entidad gallega, fue más bien escasa. Justificaciones, seguramente todas, yo las acepto, pero públicamente digo: el Centro Gallego es de los socios; los socios queremos a todo el centro, no aceptamos cercenamientos. Si los precursores concibieron la prevención y el cuidado de la salud concatenados con la cultura, así será hasta el fin, que ojalá nunca llegue.
Hoy el centro está intervenido judicialmente; hay una presencia activa del estado argentino que, a través del INAES, provee recursos técnicos, físicos y económicos. No soy vidente, no preveo el futuro, pero ansío fervorosamente, que la tarea de la intervención sea exitosa y nos devuelva, a los socios, una entidad saneada y con fortaleza económica de cara al futuro. Y que entonces, sólo entonces, retomemos la conducción y asentemos definitivamente el buen nombre de los gallegos en la “Esquina Porteña de la Galleguidad Universal”.
lunes, 6 de mayo de 2013
sábado, 4 de mayo de 2013
PREMIO AL DR. JORGE LEMUS
PREMIOS KONEX 2013:
CIENCIA Y TECNOLOGÍA
El Prof. Dr. Jorge Daniel Lemus ha recibido el
PREMIO KONEX 2013, correspondiente al área de SALUD
PUBLICA, seleccionado entre las personalidades más destacadas
de la última década (2003-2013). Esta es la cuarta vez en que la
actividad de Ciencia y Tecnología es considerada, siendo premiados
en 1983 el Dr. Luis Federico Leloir, en 1993 René Favaloro y César
Milstein y en 2003 Luis Cafarelli y Mirta Roses.
El
Gran Jurado que otorgó la distinción estuvo integrado por 20
destacados científicos y periodistas de divulgación en la materia,
entre otros los Profs. Dres. Roberto M. Arana, Vicente Gutiérrez
Maxwell, Enrique C. Gadow, Nora Bär y Alejandro F. de Nicola.
jueves, 2 de mayo de 2013
SUPER OFERTA: ENTUSIASMO Y DECEPCIÓN
Caminaba esta mañana por la Avenida Rivadavia, cuando de repente descubro conturbado una extensa fila de personas esperando ingresar a una tienda Día.
Consulto con las últimas personas de la hilera el motivo de la misma y, me informan de una super oferta en el precio del vinagre Menoyo. Inmediatamente me sumé a la legión de ávidos consumidores y comencé a pensar. Dos litros para aliñar aceitunas y encurtidos, obsequios para mis hijas, para algunas amistades y tal vez alguna donación. Después de algo más de una hora me encuentro ante la góndola del preciado tesoro, si ahí está la super oferta de Día, pero, no hay felicidad completa, ante la voracidad compradora de los parroquianos/as, la empresa dispuso que sólo se venda una botella por persona. Acá estoy, resignado con una sola botella y ansiando descubrir nuevas super ofertas de la cadena española de tiendas y supermercados Día.
Esta es una verdadera oferta y no eso de 2X1, tercera unidad gratis etc.
Consulto con las últimas personas de la hilera el motivo de la misma y, me informan de una super oferta en el precio del vinagre Menoyo. Inmediatamente me sumé a la legión de ávidos consumidores y comencé a pensar. Dos litros para aliñar aceitunas y encurtidos, obsequios para mis hijas, para algunas amistades y tal vez alguna donación. Después de algo más de una hora me encuentro ante la góndola del preciado tesoro, si ahí está la super oferta de Día, pero, no hay felicidad completa, ante la voracidad compradora de los parroquianos/as, la empresa dispuso que sólo se venda una botella por persona. Acá estoy, resignado con una sola botella y ansiando descubrir nuevas super ofertas de la cadena española de tiendas y supermercados Día.
Esta es una verdadera oferta y no eso de 2X1, tercera unidad gratis etc.
domingo, 21 de abril de 2013
miércoles, 17 de abril de 2013
lunes, 8 de abril de 2013
PARA UN ARGENTINO.....Editorial de CON VÓS
(editorial pronunciado por Ramón Suárez "O Muxo" el domingo 7-4-13, en el programa "Con Vós", después de pasar el tema "Apurate José" interpretado por Teresa Parodi).
Teresa
Parodi nos
decía
cómo
la Jacinta insta a José para que se apure, que
ya viene el agua. Sin
embargo, esta vez no hubo aviso, para millones de personas de la
Ciudad de Buenos Aires y del conurbano, de la proximidad
del
agua. Claro,
esta vez no fue el agua del río, sino de la lluvia
que vino
a desnudar
carencias y miserias.
El
17 de octubre de 1950
el general Perón incluyó
como sexta verdad del
peronismo,
la de que
“para un peronista de
bien no
debe haber nada mejor que otro peronista”. El 1 de mayo de 1974,
ante
la Asamblea Legislativa, al inaugurar el 99 período de sesiones
ordinarias del Congreso, Perón cambió el texto de aquella sexta
verdad del peronismo por el siguiente:
"Para
un argentino, nada mejor que un argentino"
Sin
embargo 39 años después, la frase es sólo una expresión de buenos
deseos.
Cuando
recientemente la iglesia católica eligió
a un argentino para regir sus destinos, éste empezó a ser criticado
en su país de la forma más despiadada, llegando incluso el Director
de la Biblioteca Nacional, el intelectual Oscar
González, a decir que prefería a Ratzinger, el
Papa anterior de origen alemán. He hablado últimamente lo bastante
de nuestro Papa Francisco, por lo que no ahondaré en el tema.
Hoy
el tema es la tragedia que, con más de cincuenta muertos y millones
de afectados, enluta a la República Argentina. En la madrugada del
martes 2 de abril, una tormenta de agua, de intensidad inusitada, se
abatió sobre la ciudad de Buenos Aires
y algunos puntos del conurbano bonaerense. Las consecuencias fatales:
seis
muertos y daños materiales de tremenda magnitud. Por supuesto, la
prensa rápidamente desplegó la más amplia información sobre el
tema; comenzaron las entrevistas y con ellas las miserias más
deleznables de nuestra clase política, que tuvieron su punto más
vergonzoso cuando el pelotudo de Luís D´Elía
– y discúlpenme el uso de este vocablo,
pero, busqué y rebusqué una palabra para definirlo, y no encuentro
nada
más ajustado que llamarle pelotudo- escribió
un tuit diciendo:"Los medios hegemònicos
(CLARIN y sus secuaces) MAGNIFICAN y AGRANDAN la situación de La
Plata para proteger al niño @mauriciomacri". Cuando
el gobernador Daniel Scioli salió a revelar que había víctimas
fatales por el temporal de La Plata, el dirigente ultra K reconoció
su error y tuvo que pedir "perdón".
Efectivamente,
ese mismo 2 de abril, pero ahora por la tarde, el desastre se
extendió a la ciudad de La Plata y adyacencias, donde las víctimas
fatales llegan a 51.
Ante
tamaña
tragedia, prácticamente
inédita
en el país, era de imperiosa necesidad la inmediata concertación de
planes de ayuda que contasen
con la acción de
los distintos municipios afectados, del
gobierno de la ciudad de Buenos Aires, de
la gobernación de la provincia de Buenos Aires y del
gobierno nacional. Nada
de eso se produjo. Desde
el primer momento, las miserias morales de los políticos hicieron
que la médula de sus discursos pasase
por echarle las culpas al otro, quien a su vez retribuía con similar
planteo: “Que aquel no hizo las obras necesarias” y aquel
contestando “porque vos no permitiste que me den un crédito para
realizarlas”: Y
hasta discutiendo si había dos muertos más, o menos.
A
los millones de afectados, estos cruces y críticas le importaban en
ese momento, tanto como un debate acerca del sexo de los caracoles.
La gente quería embarcaciones y cualquier tipo de vehículos que los
rescatasen
de los lugares inundados, agua potable, alimentos, ropa seca,
aliento, contención.
Y
qué
se encontraban? política rastrera y miserable. De
aquella frase del general Perón de 1974 nada, absolutamente nada.
Felizmente,
el cuadro no sólo tiene víctimas y políticos, también tiene un
pueblo sensible y solidario, un pueblo que hizo que Juan
Carr -
uno de los tantos que trabaja eficaz y desinteresadamente por el
prójimo, ayer,
en la Catedral de
la ciudad de Buenos Aires,
donde la Red Solidaria y diferentes grupos de Scouts y
ONG, juntan
donaciones desde el jueves -
declarase lo siguiente: “Tenemos asegurado el alimento de un año
para 83 comedores comunitarios. El agua mineral cubre las necesidades
anuales de 140 hogares, 2.000 familias tienen frazadas y 600 familias
colchones”. “Vinimos con la intención de llenar un camión y
tuvimos esta respuesta
que tiene una velocidad inédita como
reacción a lo que pasó. Es mi catástrofe número 18 y nunca se
registró este crecimiento de la cantidad donada en dos días y
medio”.
La
fila de donantes superó durante todo el día de ayer las cuatro
cuadras, teniendo incluso en algún momento que solicitar que por
favor dejasen de concurrir.
No
todo está perdido, general.La gran mayoría del pueblo demostró
que, para un argentino, no hay nada mejor que otro argentino.
martes, 26 de marzo de 2013
lunes, 18 de marzo de 2013
domingo, 10 de marzo de 2013
domingo, 24 de febrero de 2013
lunes, 18 de febrero de 2013
domingo, 10 de febrero de 2013
martes, 5 de febrero de 2013
SE CELEBRÓ LA MISA EN MEMORIA DE DOÑA ELBA CALVO
Hoy e realizó la misa convocada por el Partido Popular de España en la Argentina, familiares y amigos; en memoria de la señora Elba María Calvo, fallecida en Santiago de Compostela el 28 de enero del corriente. Acompañaron a su esposo Norberto, y a sus hijos Daniel y María, el Secretario Ejecutivo del PP en el Exterior, Alfredo Prada; el Consejero de Empleo y Seguridad Social de la Embajada de España, Santiago Camba; el Delegado de la Xunta de Galicia, Alejandro López Dobarro; autoridades de entidades de la colectividad española y una importante cantidad de amigos. La emotiva celebración, contó con el aporte vocal de la soprano Aldeyde Arechua y del tenor Cenzino De Vincenzo. El ex diputado del parlamento gallego, José Manuel Castelao Bragaña, pronunció unas palabras de despedida hacia quien describió como entrañable amiga.
martes, 29 de enero de 2013
lunes, 28 de enero de 2013
domingo, 27 de enero de 2013
lunes, 14 de enero de 2013
LECTURA DEL 13-01-2013
Hay cientos, miles, por toda Galicia. A lo largo del Camino de Santiago y en las más humildes y recónditas “encrucilladas” de caminos. Presiden los atrios de pequeñas iglesias rurales de sillares de granito comidos por los líquenes y el musgo o anteceden a cementerios de labrados panteones barrocos. Solitarias cruces de piedra tallada que invocan a lo sobrenatural y que conectan una tierra mágica con las almas del más allá.
Son los cruceiros, la silueta más peculiar y característica de una Galicia que aún cree en meigas y en santas compañas. Los cruceiros gallegos son herencia de los menhires prehistóricos, de los milladorios romanosy de las cruces de la evangelizada Irlanda de los siglos VI y VII. Una consecuencia de esa máxima de la sacralidad que dice que lo que es santo, es santo; por muchas religiones que se sucedan sobre ese lugar. Ya en tiempos clásicos se honraba a Mercurio, dios de los negocios y protector de los viajeros, colocando una piedra en lugares estratégicos de los caminos hasta formar milladoiros. El cristianismo no pudo con esa tradición, pero logró que se cambiara milladoiros por cruces.
Pero no todos los cruceiros protegen “encrucilladas” de caminos frente a lo que pudiera llegar del más allá o a los encuentros sorpresivos con laSanta Compaña. También hay cruceiros de término que marcan los limites de una parroquia, como en tiempos medievales hacían las piedrassignatas. Cruceiros de parada, que presiden los atrios de las iglesias o los caminos por los que pasan las procesiones o entierros. Cruceiros devocionales, levantados por un particular o por una familia en agradecimiento de un favor concedido o por devoción a las almas del Purgatorio. Cruceiros expiatorios, levantados como penitencia para expiar un pecado o una culpa. Cruceiros altomedievales tallados con escenas de la Biblia que tenían fines didácticos para el pueblo inculto.
Dicen que el más viejo de todos los cruceiros de Galicia es el de Melide(A Coruña), tallado en el siglo XIV. Uno de los más bellos es el cruceiro deLameiros (Ligonde, Lugo), fechado en 1670, en el que los cuatro lados de la base hacen referencia al calvario o a la muerte (martillos, clavos, espinas, calavera), mientras que en la cruz asombra el relieve de la maternidad o la vida. El cruceiro de Hio (Cangas, Pontevedra) es una maravilla escultórica tallada en un solo bloque de piedra donde tienen cabida las ánimas del purgatorio, el Paraíso de Adán y Eva y el Descendimiento.
Los cruceiros gallegos son antenas que nos conectan con el más allá.Enlaces de piedra entre las leyendas y los habitantes de esta tierra mágica.
ENTREVISTA AL GERENTE GENERAL DEL CENTRO GALLEGO - PARTE II
Nota emitida en el programa "Con Vós" el 13-01-2013
ENTREVISTA AL GERENTE GENERAL DEL CENTRO GALLEGO - PARTE I
Nota emitida en el programa "Con Vós" del 13-01-2013
martes, 8 de enero de 2013
CARTA DE LOS REYES, LEÍDA EN CON VÓS EL 6-1-13
Carta
dos Reis Magos
EDITA
© XUNTA DE GALICIA
Consellería de Cultura, Educación e Ordenación
Universitaria
Secretaría Xeral de Política Lingüística
Yolanda
Castaño
Moi
queridos nenos e nenas de __________ (poboación) :
Os
meus compañeiros e mais eu estamos moi felices de chegar ata aquí
dende o Afastado Oriente, e é para nós unha alegría e un orgullo
poder dirixírmonos a vós nesta fermosísima lingua milenaria
chamada galego que —coma un vello tesouro— custodiades neste
recanto da cativadora Europa. Estanos parecendo un idioma rexo e
feiticeiro, e esperamos que por moitos anos, séculos, o saibades
coidar tanto a el coma aos ríos, ás rúas empedradas e limpas, ao
sorriso dos vosos avós, ao mar, aos monumentos que tallan a memoria,
ao monte, aos vosos cuartos... Estades facéndovos cada vez máis
maiores e esperamos que aprendades a coidar de todas esas marabillas
coas que contades neste glorioso recuncho do mundo.
O
esforzo merece a pena cando ao final do camiño se cumpren os soños.
Se o sendei
ro
algunha vez vos parece costa arriba porque hai que obedecer a papá e
mamá, facerlles caso aos mestres ou pasar sen algo que vos gustaría,
lembrade que na meta resplandecerán con máis luz os soños
cumpridos: o que devecías por facer, o lugar que tanto desexaches
visitar ou aquilo que sempre quixeches ser.
Tamén
o regalo que tanto nos pediches; pero, coidado!, sede sinceros e
mirade ben
dentro
dos vosos corazóns: só aquel agasallo que de veras desexades será
realmente voso.
Facédevos
responsables da sorte que tedes, gozádea, coidádea e deixade que
ela vos
coide.
E sobre todo sede, todos e todas, rabiosamente felices!
Moi
boa noite e unha grande aperta de nós os tres.
EDITA
© XUNTA DE GALICIA
Consellería de Cultura, Educación e Ordenación
Universitaria
Secretaría Xeral de Política Lingüística
EL INTERVENTOR EN EL CENTRO GALLEGO CERRÓ EL HOMENAJE A CASTELAO
La comunidad gallega y autoridades de la misma rindieron un homenaje a Castelao, al cumplirse 63 años de su muerte, en el vestíbulo central del Centro Gallego, el tradicional reconocimiento a nuestro "guiero", fue encabezado por el Interventor Judicial, Carlos La Blunda y el Presidente del Centro Galicia, José María Vila Alén. Entre los asistentes se destacó la presencia de presidentes y representantes de distintas entidades y ex autoridades del propio centro, coma el ex presidente, Carlos Alberto Vello; el ex vicepresidente Antonio Nuñez Neira; los ex contadores, Rubén Regueiro y José Luis López Garra; el ex vocal, José Otero. En representación de otras entidades estuvieron: José Calvo, del Centro Riojano Español y de FEDESPA; Félix Daniel Castro Vázquez, de FEDESPA; Agustín Diz Portabales del Centro Galicia al igual que Alberto Ianuzzo y Marta Fernández; Santos Gastón Juan y Alicia González, de la Sociedade Galega de Arantei, Vilamarín e A Peroxa; Carlos Alberto Ameijeiras de la A.B.C del Partido de Corcubión; Juan Rodríguez, Presidente de FUAGRA y del Centro Gallego de Avellaneda; Adonis Pampín de la Sociedad de Vila de Cruces, Daniel Cabaleiro del Centro Gallego de Avellaneda; y la señora Araujo del Centro Residentes de Vigo. Después de la entrada de las banderas de la Argentina; España; Galicia y de la Ciudad Autónoma de Buenos Aires, el coro de la casa interpretó los Himnos, argentino, español y gallego. Excepto el español -no tiene letra- los otros fueron entonados con fervor y emoción por los asistentes. Manuel Rey, leyó una reseña biográfica del agasajado y remató el acto, el interventor con un corto y emotivo mensaje.
lunes, 7 de enero de 2013
LECTURA DEL 6-01-2013
DERRADEIRO DISCURSO DE CASTELAO
Amigos e irmás:
Eu conservaba un testamento antigo, escrito en galego, no que o testador
declaraba estar san de corpo e de alma, sen ningunha door física, que lle
quitase o entendimento e o xuicio. Non é que agora lembre aquíl testamento,
porque queira deixar fe da miña vontade para que dispóis de morto non haxa
contenda sobor dos meus bens, pois nin teño fortuna nin penso que a miña
enfermedade sexa mortal. Eu non podo morrer agora, porque ainda teño moito que
facer, e a miña vontade de vivir val tanto ou máis que as meiciñas dos médicos.
Non; eu lembro aquel testamento porque son escravo d-unha door física que dende
fai máis de catro meses non me permite coordinar ben as ideias. Non podo, pois,
escrebir un mensaxe diño da hora presente. Aseguro que nunca na miña vida tiven
tanto que decir e tantos desexos de decilo; pero non podo ordear a materia que
dentro de mín rebule. E tempo chegará para falar como é debido.
Os meus discursos no día do Estatuto foron sempre crónicas e xuicios daquelo
que máis preocupaba á nosa coleitividade. Hoxe o meu discurso sería
extenso, e duro de roer para certos monifates. Falaría do republicanismo
desterrado de Hespaña, xa caído na máis torpe rutina doutrinaria, que non soupo
manter en vilo, a causa máis sensible do noso tempo. Falaría dos partidos
políticos restaurados no desterro, que sóio sirven para armar líos. Falaría do
goberno hespañol que agoniza en París e dos gobernos autónomos que andan por
atallos perigosos. Falaría do convenio socialista-monárquico, que non sóio
delata o impudor de certos xerifaltes do socialismo, senón que vai complicando e
corrompendo ao esquerdismo hestórico de Hespaña. Falaría, inclusive, do Comité
Federalista Hespañol, que preside Madariaga e o seu elenco de malos cómicos.
Falaría extensamente dos varios criterios que reinan no interior de Hespaña e
nas espranzas que moitos poñen ainda no talento de Prieto. Falaría da
mentalidade dos novos emigrantes galegos, que veñen a enriquecerse cos métodos
correntes en Hespaña. Falaría da emigración dos xurelos, con tanto respeto como
falaría da emigración dos galegos de hoxe en día. Pero, a miña atención
deteríase principalmente, nos varios acaecimentos que padeceu, e sigue padecendo
a coleitividade galega de Bós Aires. De todo esto falarei cando me repoña da
enfermedade que agora me ten postrado e xuro que non me coutará ningunha
consideración, pois estou no segredo das maniobras, e coñezo ben aos alacráns
que as dirixen. O ataque vai contra o galeguismo orgaizado da nosa coleitividade
i en beneficio dos franquistas e monárquicos, que nas Américas soñan con volver
a reinar. Esta é unha verdade que non tardará en ser demostrada. E conste que se
ataca o galeguismo porque se quer matar o republicanismo.
Ningún home de ben negará que os galeguistas sacrificamos moitas veces o
noso galeguismo en aras do republicanismo; pero ocurre que os republicáns
específicos non erguen a súa voz para recoñecelo. Esto quer decir que os
republicanos específicos carecen de sentido político, porque o día que o
galeguismo da nosa coleitividade desaparecese, desaparecería o mellor baluarte
do republicanismo en América. Podo decir, ademáis, que o día que o noso
movimento galeguista e republicán se quebrante, ese día sairán da escuridade os
falanxistas hespañoes, porque os republicáns a secas teñen menos coraxe para
defender a República que os galeguistas. Velahí por qué eu, no día de hoxe,
denuncio como traidores a cantos sementan a discordia na nosa coleitividade,
inxuriando e calumniando ao galeguismo, co único obxeto de servir aos nemigos da
República democrática e liberal.
Amigos e irmás:
Eu conservaba un testamento antigo, escrito en galego, no que o testador
declaraba estar san de corpo e de alma, sen ningunha door física, que lle
quitase o entendimento e o xuicio. Non é que agora lembre aquíl testamento,
porque queira deixar fe da miña vontade para que dispóis de morto non haxa
contenda sobor dos meus bens, pois nin teño fortuna nin penso que a miña
enfermedade sexa mortal. Eu non podo morrer agora, porque ainda teño moito que
facer, e a miña vontade de vivir val tanto ou máis que as meiciñas dos médicos.
Non; eu lembro aquel testamento porque son escravo d-unha door física que dende
fai máis de catro meses non me permite coordinar ben as ideias. Non podo, pois,
escrebir un mensaxe diño da hora presente. Aseguro que nunca na miña vida tiven
tanto que decir e tantos desexos de decilo; pero non podo ordear a materia que
dentro de mín rebule. E tempo chegará para falar como é debido.
Os meus discursos no día do Estatuto foron sempre crónicas e xuicios daquelo
que máis preocupaba á nosa coleitividade. Hoxe o meu discurso sería
extenso, e duro de roer para certos monifates. Falaría do republicanismo
desterrado de Hespaña, xa caído na máis torpe rutina doutrinaria, que non soupo
manter en vilo, a causa máis sensible do noso tempo. Falaría dos partidos
políticos restaurados no desterro, que sóio sirven para armar líos. Falaría do
goberno hespañol que agoniza en París e dos gobernos autónomos que andan por
atallos perigosos. Falaría do convenio socialista-monárquico, que non sóio
delata o impudor de certos xerifaltes do socialismo, senón que vai complicando e
corrompendo ao esquerdismo hestórico de Hespaña. Falaría, inclusive, do Comité
Federalista Hespañol, que preside Madariaga e o seu elenco de malos cómicos.
Falaría extensamente dos varios criterios que reinan no interior de Hespaña e
nas espranzas que moitos poñen ainda no talento de Prieto. Falaría da
mentalidade dos novos emigrantes galegos, que veñen a enriquecerse cos métodos
correntes en Hespaña. Falaría da emigración dos xurelos, con tanto respeto como
falaría da emigración dos galegos de hoxe en día. Pero, a miña atención
deteríase principalmente, nos varios acaecimentos que padeceu, e sigue padecendo
a coleitividade galega de Bós Aires. De todo esto falarei cando me repoña da
enfermedade que agora me ten postrado e xuro que non me coutará ningunha
consideración, pois estou no segredo das maniobras, e coñezo ben aos alacráns
que as dirixen. O ataque vai contra o galeguismo orgaizado da nosa coleitividade
i en beneficio dos franquistas e monárquicos, que nas Américas soñan con volver
a reinar. Esta é unha verdade que non tardará en ser demostrada. E conste que se
ataca o galeguismo porque se quer matar o republicanismo.
Ningún home de ben negará que os galeguistas sacrificamos moitas veces o
noso galeguismo en aras do republicanismo; pero ocurre que os republicáns
específicos non erguen a súa voz para recoñecelo. Esto quer decir que os
republicanos específicos carecen de sentido político, porque o día que o
galeguismo da nosa coleitividade desaparecese, desaparecería o mellor baluarte
do republicanismo en América. Podo decir, ademáis, que o día que o noso
movimento galeguista e republicán se quebrante, ese día sairán da escuridade os
falanxistas hespañoes, porque os republicáns a secas teñen menos coraxe para
defender a República que os galeguistas. Velahí por qué eu, no día de hoxe,
denuncio como traidores a cantos sementan a discordia na nosa coleitividade,
inxuriando e calumniando ao galeguismo, co único obxeto de servir aos nemigos da
República democrática e liberal.
O resto do descurso segue con letra de Prada…
O ataque contra o galeguismo organizado é un ataque dirixido contra o
republicanismo se algúns galeguistas por libre caen nesa tentación non fan máis
que servir ao falanximos nemigo de Galiza.
Que se me perdoe que non sexa máis eistenso, pero deixo esí mañifestado, moi
apretadamente as razós básicas da iñorme importanza que ten o galeguismo
orgaizado, non somentes para defender os dereitos de Galiza, senón para defender
tamén as esencias do republicanismo, que non poden ser outras que a democracia e
a liberdade.
Por riba da desagradable crónica e da dura crítica que eu podía facer hoxe
da aitualidade, queda, non embargantes, a miña espranza no bó sentido galego, e
quero deixar testimoño no tempo dos nosos ideaes, que non se limitan ao
conquerimento d-un simple Estatuto otorgado graciosamente polo Estado Hepañol,
senon d-unha Autonomía integral para Galiza dentro d-unha Confederación Hispana.
Dende o meu leito de enfermo envío, n-iste día memorable, afervoados
saúdos a tudol-os patriotas galegos
O ataque contra o galeguismo organizado é un ataque dirixido contra o
republicanismo se algúns galeguistas por libre caen nesa tentación non fan máis
que servir ao falanximos nemigo de Galiza.
Que se me perdoe que non sexa máis eistenso, pero deixo esí mañifestado, moi
apretadamente as razós básicas da iñorme importanza que ten o galeguismo
orgaizado, non somentes para defender os dereitos de Galiza, senón para defender
tamén as esencias do republicanismo, que non poden ser outras que a democracia e
a liberdade.
Por riba da desagradable crónica e da dura crítica que eu podía facer hoxe
da aitualidade, queda, non embargantes, a miña espranza no bó sentido galego, e
quero deixar testimoño no tempo dos nosos ideaes, que non se limitan ao
conquerimento d-un simple Estatuto otorgado graciosamente polo Estado Hepañol,
senon d-unha Autonomía integral para Galiza dentro d-unha Confederación Hispana.
Dende o meu leito de enfermo envío, n-iste día memorable, afervoados
saúdos a tudol-os patriotas galegos
jueves, 3 de enero de 2013
Suscribirse a:
Entradas (Atom)