Etiquetas Latexos de Ana

lunes, 14 de enero de 2013

LECTURA DEL 13-01-2013


Elogio del cruceiro gallego

Por: Paco Nadal
Hay cientos, miles, por toda Galicia. A lo largo del Camino de Santiago y en las más humildes y recónditas “encrucilladas” de caminos. Presiden los atrios de pequeñas iglesias rurales de sillares de granito comidos por los líquenes y el musgo o anteceden a cementerios de labrados panteones barrocos. Solitarias cruces de piedra tallada que invocan a lo sobrenatural y que conectan una tierra mágica con las almas del más allá.


Son los cruceiros, la silueta más peculiar y característica de una Galicia que aún cree en meigas y en santas compañas. Los cruceiros gallegos son herencia de los menhires prehistóricos, de los milladorios romanosy de las cruces de la evangelizada Irlanda de los siglos VI y VII. Una consecuencia de esa máxima de la sacralidad que dice que lo que es santo, es santo; por muchas religiones que se sucedan sobre ese lugar. Ya en tiempos clásicos se honraba a Mercurio, dios de los negocios y protector de los viajeros, colocando una piedra en lugares estratégicos de los caminos hasta formar milladoiros. El cristianismo no pudo con esa tradición, pero logró que se cambiara milladoiros por cruces.

Pero no todos los cruceiros protegen “encrucilladas” de caminos frente a lo que pudiera llegar del más allá o a los encuentros sorpresivos con laSanta Compaña. También hay cruceiros de término que marcan los limites de una parroquia, como en tiempos medievales hacían las piedrassignatas. Cruceiros de parada, que presiden los atrios de las iglesias o los caminos por los que pasan las procesiones o entierros. Cruceiros devocionales, levantados por un particular o por una familia en agradecimiento de un favor concedido o por devoción a las almas del Purgatorio. Cruceiros expiatorios, levantados como penitencia para expiar un pecado o una culpa. Cruceiros altomedievales tallados con escenas de la Biblia que tenían fines didácticos para el pueblo inculto.

Dicen que el más viejo de todos los cruceiros de Galicia es el de Melide(A Coruña), tallado en el siglo XIV. Uno de los más bellos es el cruceiro deLameiros (Ligonde, Lugo), fechado en 1670, en el que los cuatro lados de la base hacen referencia al calvario o a la muerte (martillos, clavos, espinas, calavera), mientras que en la cruz asombra el relieve de la maternidad o la vida. El cruceiro de Hio (Cangas, Pontevedra) es una maravilla escultórica tallada en un solo bloque de piedra donde tienen cabida las ánimas del purgatorio, el Paraíso de Adán y Eva y el Descendimiento.

Los cruceiros gallegos son antenas que nos conectan con el más allá.Enlaces de piedra entre las leyendas y los habitantes de esta tierra mágica.

ENTREVISTA AL GERENTE GENERAL DEL CENTRO GALLEGO - PARTE II


Nota emitida en el programa  "Con Vós" el 13-01-2013



ENTREVISTA AL GERENTE GENERAL DEL CENTRO GALLEGO - PARTE I




Nota emitida en el programa "Con Vós" del 13-01-2013

martes, 8 de enero de 2013

CARTA DE LOS REYES, LEÍDA EN CON VÓS EL 6-1-13

Carta dos Reis Magos
Yolanda Castaño
Moi queridos nenos e nenas de __________ (poboación) :
Os meus compañeiros e mais eu estamos moi felices de chegar ata aquí dende o Afastado Oriente, e é para nós unha alegría e un orgullo poder dirixírmonos a vós nesta fermosísima lingua milenaria chamada galego que —coma un vello tesouro— custodiades neste recanto da cativadora Europa. Estanos parecendo un idioma rexo e feiticeiro, e esperamos que por moitos anos, séculos, o saibades coidar tanto a el coma aos ríos, ás rúas empedradas e limpas, ao sorriso dos vosos avós, ao mar, aos monumentos que tallan a memoria, ao monte, aos vosos cuartos... Estades facéndovos cada vez máis maiores e esperamos que aprendades a coidar de todas esas marabillas coas que contades neste glorioso recuncho do mundo.
O esforzo merece a pena cando ao final do camiño se cumpren os soños. Se o sendei­
ro algunha vez vos parece costa arriba porque hai que obedecer a papá e mamá, facerlles caso aos mestres ou pasar sen algo que vos gustaría, lembrade que na meta resplandecerán con máis luz os soños cumpridos: o que devecías por facer, o lugar que tanto desexaches visitar ou aquilo que sempre quixeches ser.
Tamén o regalo que tanto nos pediches; pero, coidado!, sede sinceros e mirade ben
dentro dos vosos corazóns: só aquel agasallo que de veras desexades será realmente voso.
Facédevos responsables da sorte que tedes, gozádea, coidádea e deixade que ela vos
coide. E sobre todo sede, todos e todas, rabiosamente felices!
Moi boa noite e unha grande aperta de nós os tres.

EDITA
© XUNTA DE GALICIA
Consellería de Cultura, Educación e Ordenación
Universitaria
Secretaría Xeral de Política Lingüística

EL INTERVENTOR EN EL CENTRO GALLEGO CERRÓ EL HOMENAJE A CASTELAO

La comunidad gallega y autoridades de la misma rindieron un homenaje a Castelao, al cumplirse 63 años de su muerte, en el vestíbulo central del Centro Gallego, el tradicional reconocimiento a nuestro "guiero", fue encabezado por el Interventor Judicial, Carlos La Blunda y el Presidente del Centro Galicia, José María Vila Alén. Entre los asistentes se destacó la presencia de presidentes y representantes de distintas entidades y ex autoridades del propio centro, coma el ex presidente, Carlos Alberto Vello; el ex vicepresidente Antonio Nuñez Neira; los ex contadores, Rubén Regueiro y José Luis López Garra; el ex vocal, José Otero. En representación de otras entidades estuvieron: José Calvo, del Centro Riojano Español y de FEDESPA; Félix Daniel Castro Vázquez, de FEDESPA; Agustín Diz Portabales del Centro Galicia al igual que Alberto Ianuzzo y Marta Fernández; Santos Gastón Juan y Alicia González, de la Sociedade Galega de Arantei, Vilamarín e A Peroxa; Carlos Alberto Ameijeiras de la A.B.C del Partido de Corcubión; Juan Rodríguez, Presidente de FUAGRA y del Centro Gallego de Avellaneda; Adonis Pampín de la Sociedad de Vila de Cruces, Daniel Cabaleiro del Centro Gallego de Avellaneda; y la señora Araujo del Centro Residentes de Vigo. Después de la entrada de las banderas de la Argentina; España; Galicia y de la Ciudad Autónoma de Buenos Aires, el coro de la casa interpretó los Himnos, argentino, español y gallego. Excepto el español -no tiene letra- los otros fueron entonados con fervor y emoción por los asistentes. Manuel Rey, leyó una reseña biográfica del agasajado y remató el acto, el interventor con un corto y emotivo mensaje.




lunes, 7 de enero de 2013

LECTURA DEL 6-01-2013

DERRADEIRO DISCURSO DE CASTELAO

Amigos e irmás:
Eu conservaba un testamento antigo, escrito en galego, no que o testador
declaraba estar san de corpo e de alma, sen ningunha door física, que lle
quitase o entendimento e o xuicio. Non é que agora lembre aquíl testamento,
porque queira deixar fe da miña vontade para que dispóis de morto non haxa
contenda sobor dos meus bens, pois nin teño fortuna nin penso que a miña
enfermedade sexa mortal. Eu non podo morrer agora, porque ainda teño moito que
facer, e a miña vontade de vivir val tanto ou máis que as meiciñas dos médicos.
Non; eu lembro aquel testamento porque son escravo d-unha door física que dende
fai máis de catro meses non me permite coordinar ben as ideias. Non podo, pois,
escrebir un mensaxe diño da hora presente. Aseguro que nunca na miña vida tiven
tanto que decir e tantos desexos de decilo; pero non podo ordear a materia que
dentro de mín rebule. E tempo chegará para falar como é debido.
Os meus discursos no día do Estatuto foron sempre crónicas e xuicios daquelo
que máis preocupaba á nosa coleitividade. Hoxe o meu discurso sería
extenso, e duro de roer para certos monifates. Falaría do republicanismo
desterrado de Hespaña, xa caído na máis torpe rutina doutrinaria, que non soupo
manter en vilo, a causa máis sensible do noso tempo. Falaría dos partidos
políticos restaurados no desterro, que sóio sirven para armar líos. Falaría do
goberno hespañol que agoniza en París e dos gobernos autónomos que andan por
atallos perigosos. Falaría do convenio socialista-monárquico, que non sóio
delata o impudor de certos xerifaltes do socialismo, senón que vai complicando e
corrompendo ao esquerdismo hestórico de Hespaña. Falaría, inclusive, do Comité
Federalista Hespañol, que preside Madariaga e o seu elenco de malos cómicos.
Falaría extensamente dos varios criterios que reinan no interior de Hespaña e
nas espranzas que moitos poñen ainda no talento de Prieto. Falaría da
mentalidade dos novos emigrantes galegos, que veñen a enriquecerse cos métodos
correntes en Hespaña. Falaría da emigración dos xurelos, con tanto respeto como
falaría da emigración dos galegos de hoxe en día. Pero, a miña atención
deteríase principalmente, nos varios acaecimentos que padeceu, e sigue padecendo
a coleitividade galega de Bós Aires. De todo esto falarei cando me repoña da
enfermedade que agora me ten postrado e xuro que non me coutará ningunha
consideración, pois estou no segredo das maniobras, e coñezo ben aos alacráns
que as dirixen. O ataque vai contra o galeguismo orgaizado da nosa coleitividade
i en beneficio dos franquistas e monárquicos, que nas Américas soñan con volver
a reinar. Esta é unha verdade que non tardará en ser demostrada. E conste que se
ataca o galeguismo porque se quer matar o republicanismo.
Ningún home de ben negará que os galeguistas sacrificamos moitas veces o
noso galeguismo en aras do republicanismo; pero ocurre que os republicáns
específicos non erguen a súa voz para recoñecelo. Esto quer decir que os
republicanos específicos carecen de sentido político, porque o día que o
galeguismo da nosa coleitividade desaparecese, desaparecería o mellor baluarte
do republicanismo en América. Podo decir, ademáis, que o día que o noso
movimento galeguista e republicán se quebrante, ese día sairán da escuridade os
falanxistas hespañoes, porque os republicáns a secas teñen menos coraxe para
defender a República que os galeguistas. Velahí por qué eu, no día de hoxe,
denuncio como traidores a cantos sementan a discordia na nosa coleitividade,
inxuriando e calumniando ao galeguismo, co único obxeto de servir aos nemigos da
República democrática e liberal.

O resto do descurso segue con letra de Prada…

O ataque contra o galeguismo organizado é un ataque dirixido contra o
republicanismo se algúns galeguistas por libre caen nesa tentación non fan máis
que servir ao falanximos nemigo de Galiza.
Que se me perdoe que non sexa máis eistenso, pero deixo esí mañifestado, moi
apretadamente as razós básicas da iñorme importanza que ten o galeguismo
orgaizado, non somentes para defender os dereitos de Galiza, senón para defender
tamén as esencias do republicanismo, que non poden ser outras que a democracia e
a liberdade.
Por riba da desagradable crónica e da dura crítica que eu podía facer hoxe
da aitualidade, queda, non embargantes, a miña espranza no bó sentido galego, e
quero deixar testimoño no tempo dos nosos ideaes, que non se limitan ao
conquerimento d-un simple Estatuto otorgado graciosamente polo Estado Hepañol,
senon d-unha Autonomía integral para Galiza dentro d-unha Confederación Hispana.
Dende o meu leito de enfermo envío, n-iste día memorable, afervoados
saúdos a tudol-os patriotas galegos